De WAW komt eraan!

Jawel, de WAW komt eraan! De afgelopen maanden is er in het diepste geheim gewerkt aan het 0-nummer van de WAW. De WAW is een papieren magazine van maar liefst 28 pagina's in kleur onder redactie van Harper T. Jensen, fraai vormgegeven op A-5 formaat door Suzanne Mol.

De WAW verschijnt in januari en bevat onder meer foto's uit Noorwegen, afbeeldingen van mijn nieuwe schilderijen en een buitengewoon schitterende en zeldzame sententie! Ook vind je er de eerste aflevering van 'Beeldpraat', deze keer geschreven door Sam Drukker. Daarover in een ander blogje meer.

De WAW is niet zomaar een doorsnee magazine. De WAW is informatief, eigenzinnig, kleurrijk, serieus en grappig tegelijk. De WAW verschijnt in een beperkte oplage en is door zijn bijzondere vorm en inhoud een klein kunstwerk op zichzelf.

Wil je een gedrukt exemplaar van de WAW gratis en voor niets ontvangen? Stuur me dan snel je goede postadres!
Heb je vrienden die je een exemplaar cadeau wilt geven? Stuur me dan hun postadres en ik zend ze gratis een exemplaar van de WAW toe. Wil je de WAW liever zelf aan je vrienden en bekenden geven? Dat kan ook. Laat mij dan weten hoeveel exemplaren je wilt hebben. Voel je vrij om exemplaren te bestellen. Voor jou is het leuk om cadeau te geven en mij help je om mijn werk in bredere kring te verspreiden. Als je wilt kun je ook je vrienden en kennissen over de WAW vertellen en ze dit blogje laten lezen.

André Kuipers gaat de ruimte in

Vandaag wordt Andé Kuipers de ruimte in geschoten. Dat is nog eens iets anders dan een berg beklimmen.
Ik heb André jaren geleden ontmoet toen wij beiden door Minister Brinkhorst waren uitgenodigd als speciale gast op de nieuwjaarsreceptie van het ministerie van Economische Zaken. Ik had de minister destijds een boekje met mijn schilderijen gestuurd vanwege mijn tentoonstelling op het ministerie. Enige dagen later belde hij mij op, ik stond net te koken. Het was een rare gewaarwording om ineens een telefoongesprek met de minister zelf te voeren. Hij nodigde mij uit om als zijn gast naar de nieuwjaarsreceptie te komen. Deze was in de grote hal beneden en ik herinner mij nog goed hoe de aanwezige ambtenaren gewoon doorpraatten terwijl André Kuipers over zijn belevenissen vertelde. Onvoorstelbaar vond ik dat, Brinkhorst vroeg verschillende malen tevergeefs om stilte. Nu gaat André voor een half jaar in een ruimtestation wonen, waar het ongetwijfeld een stuk stiller zal zijn. Onwillekeurig moet ik denken aan de film Solaris van de door mij zeer bewonderde cineast Andrei Tarkovski. Hoe vaak heb ik die film wel niet gezien? Ik hoop voor André dat de omstandigheden in het ruimtestation anders zijn dan die in de film van Andrei. Wie hem gezien heeft, weet waar ik het over heb.
Goede reis André!

Hier moet je bij zijn!

Exclusieve jubileumprint van het schilderij 'Woordloos', alleen te verkrijgen bij Les Jumeaux!

Komende zondag 18 december wordt mijn tentoonstelling in Restaurant Les Jumeaux geopend. Nou ja, wat heet geopend?
We gaan er tussen 14.00 en 17.00 uur in ieder geval een leuke middag van maken. Ik ben er zelf ook en er is een glaasje en een lekker hapje. Iedereen is van harte welkom. In verband met de hapjes is het wel prettig als je van te voren even meldt dat je komt (maar natuurlijk kun je ook onaangekondigd langs komen).

Vanwege het 35-jarig jubileum van Les Jumeaux heb ik een nieuwe gicleeprint uitgegeven in een zeer beperkte oplage van 35 exemplaren. De print is alleen in Les Jumeaux te verkrijgen tegen de spotprijs van 175 euro inclusief aluminiumlijst. Onder de mensen die zich hebben aangemeld wordt op de opening een exemplaar verloot. Komt allen.
Adres: Restaurant Les Jumeaux, Bennebroekerlaan 19-b, 2121 GP BENNEBROEK, 023-5846334. Aanmelden kan via info@lesjumeaux.nl of info@pauldikker.nl.

Paul Dikker in Bergen Magazine

Kennen de bergliefhebbers onder jullie het blad Bergen Magazine? Mooi hè? Gisteren kreeg ik het decembernummer in de bus. Het is weer een prachtige uitgave met veel mooie foto's. Paul Hesp maakte voor dit nummer een interview met mij over mijn Noorse schilderijen, waarvan er vier zijn afgebeeld.
Ter gelegenheid van het verschijnen van dit artikel geef ik een gicleeprint uit van het schilderij Curieus, nu te bekijken op http://www.pauldikker.nl/giclee.htm. Je moet het leven toch een beetje leuk maken, nietwaar?

Wim Brands leidde de discussie

Foto: Gerard Pels
Het was een leuke middag gisteren in Spui 25. Emeritus hoogleraar kunstsociologie Hans Abbing en ik spraken onder leiding van Wim Brands over het thema armoede en kunst. De zaal zat vol en het gesprek verliep geanimeerd. Hans en ik zijn aan elkaar gewaagd en Wim Brands leidde de discussie op een heel ontspannen manier. Wij verschilden onder andere van mening over de autonomie van de kunstenaar, waar ik heilig in geloof maar Hans zo zijn twijfels over heeft. Voor mij is het kunstenaarschap zonder volstrekte autonomie ondenkbaar en ik haalde in de hitte van het gesprek de door mij zo gewaardeerde filmmaker Tarkovski aan om de bijzondere hoedanigheid en verantwoordelijkheid van de kunstenaar kracht bij te zetten. Hans bleef zijn bedenkingen houden, die ik als de respectabele uitdrukking van zijn autonomie beschouw.

Al tachtig aanmeldingen!

Goh, vandaag kreeg ik bericht dat er al tachtig aanmeldingen binnen zijn voor het tweegesprek over armoede en kunst volgende week in Spui 25. Politici zullen zich komende donderdag wel niet graag laten zien, hun BTW verhoging op kunst zit ons aardig in de weg. Misschien dat er veel arme kunstenaars komen, de toegang is per slot van rekening gratis en je zit er warm en droog.
Aanvang: 17.00 uur, adres: Spui 25, tweegesprek met Hans Abbing onder leiding van Wim Brands. Je moet je komst wel even doorgeven van te voren via de website van Spui 25.

Paul Dikker over kunst en wetenschappen II

Donderdag 8 december ben ik door de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen uitgenodigd om onder leiding van Wim Brands in gesprek te gaan met emeritus hoogleraar kunstsociologie Hans Abbing. Het thema betreft kunst en armoede.
Tijd: 17:00 - 19:00 uur
De toegang is gratis maar je moet je wel van te voren aanmelden. Kopieer onderstaand adres of ga naar Spui 25.
http://www.spui25.nl/spui25/programma.cfm/4B35EB67-9961-49F8-932AB29D4C78C3D9

Uit de aankondiging:
Het lijkt over het algemeen steeds moeilijker te worden om met louter opbrengsten als kunstenaar in je onderhoud te kunnen voorzien. Hoe gaan gedreven kunstenaars hiermee om? Blijven zij toegewijd aan de kunst en in hoeverre spelen economische belangen een rol in hun werk? Een gesprek over het spanningsveld tussen armoede en kunst tussen econoom en kunstenaar Hans Abbing en beeldend kunstenaar Paul Dikker. Gespreksleider is televisiemaker en dichter Wim Brands.

Nieuw: Paul Dikker bij Les Jumeaux

Al jaren breng ik de kunst naar de mensen toe! Dat vind ik een mooi en democratisch idee. En waarom zou kunst ook alleen hangen in musea en galeries? Die stringente scheiding tussen kunst en maatschappij is ouderwets en achterhaald, kunst is een onderdeel van de maatschappij. Daarom exposeer ik mijn schilderijen zoveel mogelijk op allerlei soorten plaatsen. Dit keer hangt mijn werk in restaurant Les Jumeaux. Er hangen tot half februari 18 schilderijen, 21 gouaches en 2 gicléeprints, dus er is heel wat te zien. Je kan er ook lekker eten of in de middag een kopje koffie gaan drinken. Open op alle dagen behalve op dinsdag.
Adres: Restaurant Les Jumeaux, Bennebroekerlaan 19-b, 2121 GP BENNEBROEK, 023-5846334, info@lesjumeaux.nl.
Als je liever samen met mij wilt gaan kijken, neem dan contact op via info@pauldikker.nl.

Een middag in Maison du peuple.

Vandaag was ik naar Brussel waar in het Maison du Peuple de presentatie plaats vond van het boek 'De kunstenaar, een ondernemer?'. Ik schreef daarin een persoonlijk getinte bijdrage, getiteld 'Handelsondernemer in wereldkunst', in de Frans editie 'L'artiste, un entrepreneur?' vertaald als 'Entrepreneur commercial en art international'. Het was een goed georganiseerde middag met een interessant forum, aardige mensen, lekkere hapjes, en vooral een lange treinreis heen en terug. Dat gaf mij wel de gelegenheid flink wat artikelen in het bijna 400 pagina's tellende boek te lezen. Ik moet toch een beetje bijblijven hè?

Wende Snijders en Stef Blok

Enige dagen geleden zag ik die lieve mooie eerlijke kwetsbare strijdbare Wende Snijders bij Pauw en Witteman vertellen over de manier waarop zij met haar vak omgaat. VVD-fractievoorzitter Stef Blok zat ook aan tafel. Zou zo'n starre, humorloze man van een partij die de kunstensector kapot bezuinigt en die zelfs niet eens probéért om een oplossing te vinden voor de onbarmhartige uitzetting van kinderen zoals Mauro, zou zo een man daar nou iets van begrijpen?

Paul Dikker WAW-nieuws, 2 november 2011

Artist in Residence
De afgelopen zomer heb ik drie maanden als artist in residence in het kleine Noorse plaatsje Ålvik gewerkt. Ondanks dierbare contacten met de plaatselijke bevolking, heb ik mij bijna volledig afgesloten om mij aan mijn werk te wijden. Ik heb een buitengewoon productieve periode gehad. Naast acht kleine gouaches heb ik tien olieverfschilderijen kunnen maken, hetgeen uitzonderlijk veel is voor mij.
Het was heerlijk om weer met olieverf te werken, het ruikt zo lekker en je kunt er zo oneindig veel kanten mee op. Meer dan anders heb ik de eigenschappen van het materiaal benut, van strakke egale velden via geleidelijk verlopende luchten naar pasteus geschilderde bosschages. Ik had een heel stil atelier aan de achterzijde van het gebouw, waar ik nauwelijks gestoord werd. Alleen collega-schilder Wim van den Toorn trotseerde regelmatig mijn afwerende opstelling omdat hij naar eigen zeggen zijn nieuwsgierigheid naar mijn vorderingen niet kon bedwingen. Op een dag nam hij zelfs een fototoestel mee om mij tijdens mijn werk te vereeuwigen. Zie bovenstaande foto.
Aan het einde van mijn verblijf presenteerde ik mijn werk op een tentoonstelling. Men kwam uit de wijde omgeving kijken. Ik had een plezierig contact met de cultuurchef van de gemeente Kvam, en ook de directeur van het nabijgelegen museum kwam kijken. Misschien komt daar in de toekomst een tentoonstelling uit. Volgend jaar ga ik in ieder geval samen met Wim in Noorwegen exposeren.

Web-site
Inmiddels zijn al mijn nieuwe schilderijen gefotografeerd en op mijn web-site www.pauldikker.nl gezet. Acht nieuwe werken vindt u onder schilderijen, klik door naar recente schilderijen, twee nieuwe zijn toegevoegd aan panoramische schilderijen.
Mijn web-site is in overleg met web-master Rob den Boer ingrijpend veranderd en veel gebruiksvriendelijker gemaakt. Het voorblad is weggehaald zodat u nu direct een afbeelding en het menu ziet. Voor het laatste nieuws kunt u voortaan terecht op mijn weblog in de menubalk, de nieuwsrubriek werd daardoor overbodig en is verwijderd. Nieuw is de rubriek agenda, waar u in één oogopslag komende lezingen, interviews, publicaties en exposities kunt vinden. Pers en eigen publicaties, evenals mijn cv en een foto van het atelier, staan voortaan onder over paul dikker.
Onder schilderijen vindt u als vanzelfsprekend mijn werk, er zijn verschillende pagina’s waarnaar u door kunt klikken. Nieuw is ook de menuknop kunst kopen, waar u informatie vindt over de aankoop van een schilderij. Ook leest u hier reacties van mensen die een werk van mij hebben
gekocht. Op deze pagina kunt u tevens doorklikken naar de nieuwe pagina giclée’s, waar u hoogwaardige reproducties van mijn werk kunt bestellen. Ach, het wijst zich eigenlijk vanzelf als u een kijkje neemt. Ik sta uiteraard open voor uw op- en aanmerkingen. De web-site wordt voortdurend bijgewerkt, zodat u zichzelf altijd op de hoogte kunt stellen van de laatste ontwikkelingen.

Artikelen
De afgelopen zomer heeft Villa d’Arte een pagina aan mijn werk gewijd, naar aanleiding waarvan ik een nieuwe giclée-print uitgaf. Op 27 november verschijnt het decembernummer van Bergen Magazine, Tijdschrift voor Bergwandelaars. Daarin staat een interview dat bergsporter, publicist en VN-konsulent Paul Hesp met mij maakte. Ter gelegenheid van de publicatie geef ik opnieuw een giclée-print uit.
Inmiddels is ook het boek Resonanties. Verkenningen tussen Kunst en Wetenschappen verschenen bij Leiden University Press. Het boek staat onder redactie van Marcel Cobussen en bevat een artikel van mijn hand.
In België is zojuist het boek L’artiste, un entrepreneur? uitgekomen, waarin een vertaling is opgenomen van mijn artikel Handelsreiziger in Wereldkunst. De Nederlandse versie moet vóór 10 november klaar zijn, de presentatie van beide boeken vindt op 22 november in Brussel plaats.

Tweegesprek KNAW
Op 8 december 2011 om 17.00 uur ben ik uitgenodigd om onder leiding van dichter en tv-maker Wim Brands in gesprek te gaan met emeritus hoogleraar economie en kunstenaar Hans Abbing. Wij zullen praten over het thema armoede en kunst. Het tweegesprek vindt plaats in Spui 25 te Amsterdam en wordt georganiseerd door de Commissie Wetenschap en Kunst van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), in samenwerking met Spui 25. De Commissie heeft tot doel het contact tussen onderzoekers en kunstenaars te bevorderen.

Assistentie
Tot nog toe heb ik gelukkig niet of nauwelijks last van de economische crisis. Ik heb het zelfs erg druk, ook al omdat ik het juist in deze onzekere tijd van belang vind om met mijn Paul Dikker WAW-producties, immateriële waarden als schoonheid en betekenis naar de mensen toe te brengen. Kunsthistoricus en cultureel manager Harper T. Jensen zal mij de komende tijd af en toe terzijde staan en mij assisteren met de organisatie van mijn activiteiten en de verspreiding van mijn werk. Daarvoor ben ik hem heel dankbaar.

'L artiste, un entrepreneur'

Het boek 'L'artiste, un entrepreneur' is verschenen in België, en volgens de redacteur ruikt het heel lekker. In dat boek is een in het Frans vertaald artikel van mij opgenomen. De Nederlandstalige versie van het boek verschijnt vòòr 10 november. Eind van de maand wordt het boek gepresenteerd in Maison de Peuple te Sint-Gillis. Klinkt goed. Een uitnodiging wordt mij nog toegestuurd, ik denk dat ik er wel naar toe ga.

Affordable Art Fair: wanhopige commerciële hectiek

Net kom ik terug van de echte Affordable Art Fair in Amsterdam. Niet om het een of ander en met alle respect voor mijn serieuze collega's, maar wat een uitdragerij is het daar. Alles hangt hartstikke vol zodat niets tot zijn recht komt, en dan is er ook nog een ontstellende hoeveelheid namaak bij. Ik heb zeefdrukken gezien op handgeschept papier, en dat weer opgeplakt op doek, zodat het net is of je voor 900 euro een echt schilderij koopt. Niet dus. Dan veel foto's, waarvan er ook altijd meer afdrukken zijn, en werken in gemengde technieken met enige structuur, die in oplage worden geproduceerd. Ook daar is niets echts aan.
Het moet ook allemaal wel snel en goedkoop zijn. Want van de verkoopprijs gaat eerst 19% BTW af, dan 50% bemiddelingskosten voor de galerie, en van wat overblijft moet de kunstenaar zijn werk maken en zijn materialen en lijsten betalen. Tja, dan is er weinig ruimte om arbeidsintensieve kunstwerken te maken die je maar één keer kunt verkopen.
Eigenlijk is zo een beurs een aanfluiting voor ons vak. Vooral omdat de tijdloze eeuwigheidswaarde van authentieke, persoonlijke kunst in zo'n schril contrast staat met de wanhopige commerciële hectiek van een dergelijke beurs. Ik hoop maar dat het publiek zijn onderscheidingsvermogen behoudt en blijft zien wat echt van waarde is. Ik blijf in ieder geval mijn best doen om kwalitatief hoogwaardige schilderijen te maken die mooi en betekenisvol zijn. Kijk maar eens naar het afgebeelde schilderij 'Ondanks alles', afgelopen zomer in Noorwegen gemaakt. Formaat: 50 x 40 cm, olieverf op linnen. Vanaf morgen gaat mijn blog weer over andere zaken dan 'affordable art'.

Een dagje overgeslagen, geen nood!

Gisteren heb ik een dagje overgeslagen want ik was jarig. Maar geen nood, vandaag ben ik er weer met mijn affordable art. Zoals jullie inmiddels weten, het hele jaar door is het bij mij één grote kunstbeurs op het atelier. Dat zegt mijn cultural manager Harper T. Jensen in ieder geval, en ik kan hem geen ongelijk geven. Vandaag laat ik het intense en heel krachtige schilderij 'Ogenschijnlijk' zien. Formaat 60 x 40 cm, acrylverf op linnen. Meer weten? Stuur een mail naar info@pauldikker.nl.

Waarom zijn kunstenaars arm?

Afgelopen maandag werd ik gebeld of ik Hans Abbing wilde vervangen die een lezing zou geven over het onderwerp van zijn proefschrift Why are artists poor? Ik ben de beroerdste niet dus nou moet ik daar vanmiddag iets zinnigs over zeggen. Ik zat destijds in een forum dat Hans hierover organiseerde dus ik heb mijn aantekeningen van toen er nog maar eens bij gepakt. En ach, ik heb daar inmiddels natuurlijk allerlei opvattingen over. Nu maar hopen dat er straks een min of meer coherent verhaal uit mijn mond rolt. Ik zal iets vertellen over het gebrek aan draagvlak dat er in de samenleving is voor kunst, en dat de kunstensector daar zelf iets aan moet en kan veranderen door zich in de toekomst professioneler en zelfbewuster op te stellen. De bezuinigingen van de overheid bieden zo nieuwe kansen voor kunstenaars om hun armoedige maatschappelijke positie te verbeteren.

Het houdt niet op

Het houdt niet op. Weer zo een prachtig en betaalbaar schilderij. De donkere, kleurrijke bergpartij vormt een contrast met de onaardse, verrassende kleuren van de lucht. En wat doet deze persoon op de berg? Het schilderij heet 'Zichtbaar', de afmeting is 40 x 50 cm, het materiaal is acrylverf op linnen. Het schilderij hangt in een subtiele, lichtgeschilderde baklijst en is bij mij op het atelier te bezichtigen.

Nog meer affordable art...

Sinds kort word ik regelmatig geadviseerd en geholpen door kunstspecialist Harper T. Jensen, die steeds maar benadrukt dat ik met mijn tijd moet meegaan en moet inspelen op de actualiteit. Op zijn advies laat ik deze dagen wat voorbeelden zien van heel 'affordable art'. Neem nu bovenstaande gouaches, inclusief passe-partout van zuurvrij museumkarton, elegant houten lijstje met glas en board, 30 x 24 cm. Kom eens langs om te kijken.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker en de Affordable Art Fair

Ja ja, de Affordable Art Fair komt er weer aan, te bezoeken van 27 tot 30 oktober. Maar mag ik jullie er misschien op wijzen dat het bij mij 365 dagen per jaar Affordable Art Fair is? Bij mij op het atelier bespaar je de 50% verkoopcommissie die anders naar de galeriehouder gaat, je krijgt er een drankje en een gezellig praatje bij, kunt het schilderij op zicht krijgen en ook nog zonder bijkomende kosten in termijnen betalen. Is dat service of niet?
Het bovenstaande sfeervolle olieverfschilderij heb ik deze zomer in Noorwegen gemaakt. Het is getiteld 'Na vertrek'. Het formaat is 60 x 40 cm en het schilderij is voorzien van een lichtgrijze baklijst. Grijp je kans en mail naar info@pauldikker.nl of kom langs om te kijken.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker bij Kunstgrepen

Aanstaande woensdag 26 oktober van 10 tot 11 uur wordt het radio-interview uitgezonden dat Jacqueline de Nijs met mij hield voor het programma Kunstgrepen. Het gesprek is te beluisteren op www.kunstgrepen.com. Daarna blijft het interview te beluisteren onder podcast, zijn er foto's te zien onder foto's 2011-2012 en zal er een filmpje te zien zijn onder x-tra.

Kunstgrepen

Vanmiddag komt Jacqueline de Nijs mij interviewen voor haar programma Kunstgrepen. Er schijnt ook een fotograaf mee te komen dus ik mag wel zorgen dat de boel een beetje aan kant is hier.

Vooraankondiging: Paul Dikker in Bergen Magazine

Het schilderij 'Curieus'

Gisteren heeft het maar liefst acht uur geduurd voordat de zware digitale TIFF-bestanden van de foto's van mijn schilderijen waren verzonden naar de hoofdredacteur van Bergen Magazine, Tijdschrift voor Bergwandelaars. Dit prachtig uitgegeven blad zal in het decembernummer aandacht schenken aan mijn werk. Bergsporter, publicist en VN-konsulent Paul Hesp is enkele maanden geleden uit Oostenrijk gekomen om mij te bevragen. Ter gelegenheid van het verschijnen van dit interview geef ik een nieuwe giclée-print uit voor de lezers van het blad. Het betreft een print van het schilderij 'Curieus'. Het decembernummer van Bergen Magazine verschijnt op 27 november.

Gek is dat toch!

Ik twijfel. Ik twijfel óf en wat voor lijsten ik om mijn nieuwe schilderijen moet maken. Eigenlijk zijn ze zonder lijst ook al zo mooi. Als je ze plat op de wand hangt dan gaan ze iets aan met de omgeving. De schilderijen behouden iets lichts. Een lijst daarentegen sluit af en richt de blik echt op het schilderij. Dat vond ik ook altijd mooi. Alsof je het schilderij eert met een mooie zware lijst. Jarenlang maakte ik eigenhandig sierlijsten om mijn schilderijen. De laatste tijd gebruik ik echter steeds vaker smalle, in lichte tonen geschilderde baklijsten. Dan zit er toch iets om de schilderijen heen maar wordt het niet zo zwaar. Gek is dat toch, hoe mijn eigen voorkeur in de loop der jaren ook iets lijkt te veranderen.

Spacey Space vindt mijn nieuwe schilderijen mooi. Cool!

Gisteren kreeg ik de foto's van mijn nieuwe schilderijen toegestuurd. Mijn zeer gewaardeerde web-master Rob den Boer zal ze binnenkort op mijn web-site zetten. Ik had al enkele foto's toegestuurd aan onder anderen DJ Spacey Space in Melbourne, van wie ik direct een heel enthousiaste reactie kreeg. Zijn gigs vind ik overigens erg goed. Morgen komen de eerste mensen hier naar mijn nieuwe schilderijen kijken, en ook het weekeinde heb ik een aantal afspraken. Volgende week moet ik dan maar eens aan de lijsten gaan beginnen die ik altijd om mijn schilderijen maak. Dat wordt weer dagenlang passen en meten, zagen en plakken, schuren en plamuren. Wat heb ik toch een afwisselend werk als beeldend kunstenaar.

Paul Dikker over kunst en wetenschappen I

Na mijn terugkomst uit Noorwegen ben ik even op vakantie geweest. Lekker gelezen, wat musea bezocht en nagedacht over mijn werk. Nu is het gewone werkzame leven in Amsterdam weer begonnen. Ik zal regelmatig verslag uitbrengen van mijn activiteiten op mijn blog. Wel jammer dat er geen bergen en fjorden in Amsterdam zijn.

Deze week kreeg ik het bericht dat het boek 'Resonanties-Verkenningen tussen kunst en wetenschappen', is verschenen bij Leiden University Press. Voor deze publicatie van de Universiteit Leiden schreef ik jaren geleden een artikel over kunst en werkelijkheid. Ik ben blij dat het boek er dankzij het vele werk van Marcel Cobussen toch is gekomen.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker vertrekt uit Ålvik

Afgelopen zondag ben ik uit Ålvik vertrokken. Het atelier waar ik zo fijn heb gewerkt, is leeggeruimd en schoongemaakt. Alles gaat weer mee naar Amsterdam. Hiroko en Hiroharu, twee Japanse collega kunstenaars hebben mij uitgezwaaid. Mijn laatste dagen in Ålvik heb ik van een aantal mensen afscheid genomen. Ik was blij om te horen dat ik van harte welkom ben om terug te komen in Kunstnarhuset Messen. Op de valreep had ik nog bezoek van de directeur van het museum in Utne, ook een plaatsje aan de Hardangerfjord. Misschien dat ik daar in 2013 een tentoonstelling kan hebben, of in ieder geval kan meedoen aan een groepstentoonstelling. Van Lars Erik, de Kultursjef van de gemeente Kvam (waar Ålvik onder valt) kreeg ik vlak voor mijn vertrek nog een mailtje met de mededeling dat Bjørn Sortland een grote prijs heeft gewonnen. Met Bjørn maakte ik samen het boek 'Alt det som er', en hij kreeg de prijs mede omdat hij vaak met zulke goede kunstenaars en illustratoren samenwerkt. In de motivering van de prijs werden wij bij naam genoemd. Bijzonder dat Lars Erik mij direct op de hoogte stelde. Hij nodigde mij ook van harte uit om terug te komen in Kvam. De directeur van het Kabuso Museum dat erg internationaal geörienteerd is en waar onder andere Damien Hirst een tentoonstelling had, liet mij weten dat zij bezig is met een plan voor een tentoonstelling waar ik misschien ook voor gevraagd zal worden. Afijn, leuke berichten, ik hoop dat er allemaal iets van komt.

Nu ben ik weer in Amsterdam waar ik mijn dozen en mijn schilderijen aan het uitpakken ben. Het is wel even wennen om weer thuis te zijn. Ik mis de bergen nu al, de wolkenformaties, de regen, de frisse lucht, de rust en de regelmaat die mij in staat stelden mij zo ongestoord op mijn werk toe te leggen. Ik heb een fantastische en heel productieve tijd gehad.

Klaar!

Warempel, ik geloof dat ik klaar ben. Ik leg net mijn penselen neer, dus het moet nog even bezinken. Ik was al enkele malen zo goed als klaar, maar dan zijn er toch steeds weer wat kleinigheden die me ergeren. Daar schilder ik dan op door, net zolang totdat het goed is. Ik geloof dat dat moment nu is gekomen. Dat komt goed uit, want morgen is mijn presentatie hier. Ik heb al mijn werk gisteren en vanmorgen opgehangen, tien nieuwe olieverfschilderijen, acht nieuwe gouaches die heel mooi uitkomen in een intieme lichte en lege ruimte, en wat oudere schilderijen die ik van huis had meegenomen. Hopelijk komen er wat mensen morgen.

Tentoonstelling Paul Dikker in Ålvik, Noorwegen

Zondag 21 augustus is hier in Messen een tentoonstelling van het werk dat ik heb gemaakt. Er zijn affiches gedrukt en de hele gemeente Kvam is uitgenodigd. Ik ben enorm benieuwd of er veel bezoekers komen en wat men van mijn werk zal vinden. Het levert behoorlijk wat spanning op, omdat ik nog vijf schilderijen moet afmaken voor volgende week zondag. Gisteren heb ik aan drie schilderijen gewerkt, vandaag hoop ik verder te werken aan de andere twee. Als het me lukt om alles klaar te krijgen heb ik hier een geweldige productie gehad. Tien olieverfschilderijen in twaalf weken is echt heel veel voor mij. Maar veel belangrijker is natuurlijk of het ook goede schilderijen zijn geworden. Dat is altijd moeilijk te zeggen, zeker omdat ik er nog weinig afstand van heb. Maar ik denk nu dat ik hier een aantal heel mooie en opwindende schilderijen heb gemaakt. Ik ga maar snel verder, want het de tijd vliegt, ook hier in Noorwegen.

Het vertrek van Ross Donlon

Vanmorgen vroeg is Ross vertrokken uit Messen. Toen ik eind mei arriveerde was hij hier al enige tijd aan het werk. Met hem deelde ik de keuken. Hij bekeek mijn schilderijen, schreef er zelfs een gedicht bij, ik las met veel genoegen zijn poëzie. In de kleine 10 weken dat we met elkaar optrokken, ontwikkelde zich een heel plezierige manier van omgang. "How are you Ross, did you sleep well?" "Hello Paul, how is your work going today, do you have a productive day so far?" We hadden enkele echte, persoonlijke gesprekken over dingen die er toe doen in het leven, we maakte af en toe een uitje samen en we hadden vooral ook erg veel plezier. We voerden gesprekjes door alleen maar op elkaar te reageren met ja (jaaaa op zijn Noors), jaja en nee (neiiii op zijn Noors). Vanmorgen om 7 uur heb ik Ross Donlon op de bus gezet, waarmee het vervolg van zijn reis door Europa is begonnen. Daarna gaat hij weer terug naar Australië, heel ver hier vandaan. In de keuken is het kaal en koud. Ik mis hem. Het ga je goed, Ross.

Wat een idioten bij de ING

Haha, ik kreeg net een mailtje van de ING. Weer van een andere medewerker, die mij de procedure uitlegde om een nieuwe gebruikersnaam aan te vragen. Alsof ik dat inmiddels niet al lang weet. En dat het, nadat de adreswijziging die ik schriftelijk en ondertekend moet doorgeven, nog ongeveer 10 werkdagen in beslag neemt voordat ik een bevestiging daarvan krijg op mijn oude adres... En dan zijn we er nog lang niet hoor. Zijn ze daar bij ING nou helemaal van de pot gerukt? Wat een idioten, anders kan ik het niet noemen. Ondertussen ben ik gelukkig lekker aan het schilderen.

Arme ING

Volgens een mailtje van ING zou ik binnen 24 uur door hen gebeld worden; er was nog wat tijd nodig om mijn probleem op te lossen. Ik wilde best een klein etmaal wachten. Eindelijk gaan ze mij een keertje bellen! Inmiddels zijn we ruim 52 uur verder, zonder dat ik iets heb gehoord van ING.
Ik wist werkelijk niet dat mijn probleem zo moeilijk was om op te lossen. Het gaat om het aanvragen van een nieuwe gebruikersnaam vanuit het buitenland. Dat klinkt ook wel heel moeilijk hè?
ING weet dat ik al ruim een maand mijn betalingen niet kan verrichten dus ik neem aan dat ze als klantvriendelijke bank met man (vrouw) en macht werkt aan de oplossing van mijn urgente probleem. Ik heb er al vele mails en telefoontjes uit Noorwegen aan gewijd.
En toch schijnt het niet te lukken. Continue heb ik mijn mobiele telefoon hier onder handbereik, voor het geval de creatieve medewerkers een oplossing mochten bedenken.
En ondertussen mijmer ik wat over al het spaargeld dat de ING van veel Nederlanders in beheer heeft, over de stressbestendigheid van de bank en over haar handel in derivaten.
Het is maar goed dat eurocommissaris mevr. Kroes destijds heeft ingegrepen en de ING tot afslanking dwong.
Want het is ze kennelijk al snel te moeilijk.
Inmiddels kan ik er wel om lachen, ik denk dat ik maar een andere bank zoek als ik weer thuis ben.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker en de hete adem van de tijd

Binnenkort schrijf ik weer een stukje, maar vandaag nog even niet. Ik ben nu helemaal ondergedompeld in mijn werk. Omdat ik nog maar een kleine vier weken te gaan heb hier, voel ik de hete adem van de tijd hijgend in mijn kwetsbare nek. Zijn we niet allemaal maar mensen van een dag? Gisteren heb ik van twee schilderijen de zijkanten afgeschilderd, dat betekent dat ze klaar zijn. Zes andere schilderijen heb ik nog onderhanden, bijna allemaal in een eindstadium. Ik loop zelfs een week achter met de beantwoording van mijn e-mail. Excuus. Ondertussen dienen zich almaar nieuwe thema's aan. Zo heeft het hier flink geregend, en dan stroomt het kolkende water overal van de dampende bergen af. Machtig mooi, zoals ze in Twente plegen te zeggen.

Noorse bomexplosie hoorbaar op 22 km afstand

Een mens kan zich toch niet echt afsluiten voor zijn omgeving hè? Ik in ieder geval niet. Inmiddels heb ik met aardig wat Noorse vrienden, kennissen en inwoners van Ålvik contact gehad. Zelfs 22 kilometer van het centrum van Oslo hoorde men de klap van de explosie. Morten, degene die de productie van mijn boek verzorgde, schreef mij vandaag dat de uitgeverij, gevestigd in de buurt van de plaats waar de bom afging, niet beschadigd is. Wel zijn er ramen gesprongen op 500 meter afstand, in het hotel waar ik vorig jaar verbleef tijdens het drukklaar maken van mijn boek. Men praat hier onderling veel over de dramatische gebeurtenissen. Ik heb groot respect voor de beheerste manier waarop dat gebeurt. In plaats van het uitslaan van oorlogstaal wil men hier de samenleving nog meer transparant en democratisch maken.

Hoewel ik eigenlijk wel wist dat hier ook een grote rechts-populistische partij bestaat met een nationalistische en islamofobe ideologie, ben ik zelf toch geschokt dat deze moordpartij hier in Noorwegen plaats heeft gevonden. Voor mij is mijn jaarlijkse werkperiode in Noorwegen ook een tijdelijke vlucht uit een steeds benauwder wordend Nederland. Al jaren erger ik mij wild aan de onverantwoordelijke polarisatie van populistische politici en de kritiekloze opstelling van de media. Ik vind het onverdraaglijk hoe er met kwetsbare mensen als vluchtelingen en asielzoekers wordt omgesprongen. En dat in een land waar tijdens de Tweede Wereldoorlog maar liefst 75 procent van haar joodse inwoners werd vermoord, het hoogste percentage van heel West-Europa. Premier Rutte kwettert er echter lustig op los dat hij Nederland weer terug wil geven aan de Nederlanders. Wie niet ziet dat het kleinburgerlijke en xenofobe klimaat dat ook in Nederland heerst, de context schept en eventueel een legitimatie biedt voor haat en geweld, is óf kwaadwillend, óf ontstellend naïef. Ik houd het maar op het laatste, menslievend schilder als ik ben.

Verdriet na de aanslag in Noorwegen

Na de terroristische aanslag waarbij zoveel onschuldige mensen werden gedood kreeg ik tot mijn verrassing vele lieve, meelevende en bezorgde reacties. Dank daarvoor. In het kleine dorp waar ik woon merk je er echter niet zoveel van. Het leven gaat gewoon door. Maar zodra ik er naar vraag blijken de mensen echt van slag te zijn. Boos, geschokt en erg verdrietig. Alsof de wereld niet meer hetzelfde is. Dat dít in Noorwegen kan gebeuren, een van de meest rijke, sociale en democratische landen van de wereld. Deze extremistische daad is daarmee tegelijkertijd een aanslag op de Noorse identiteit, op het beeld dat de Noren van zichzelf en hun land hebben. Het is schokkend om te constateren dat het populistisch rechtse, inhumane gedachtegoed dat ook in Noorwegen bij een deel van de bevolking leeft, daadwerkelijk tot zo'n gruwelijke actie kan leiden. Even ben ik blij dat ik in het veilige Nederland leef. Wij hebben in Nederland weliswaar een maatschappelijke beweging en politici die precies dezelfde ideologie hebben als deze terrorist. Voortdurend polariseren zij, zaaien zij tweespalt en laten zij zich negatief uit over sociaal-democratie, rechtsstaat, internationalisme en de multiculturele samenleving. Maar bij ons heeft de onafhankelijke rechter gelukkig vastgesteld dat daarmee geen haat wordt gezaaid. Dat stelt gerust.

Uitzending gemist

De vaart zit er goed in. Ik ben hier vandaag precies zeven weken aan het werk. Vier olieverfschilderijen zijn af, één schilderij is al heel ver en de afgelopen dagen heb ik drie nieuwe werken opgezet. Het bevalt me weer zo goed om een tijd uitsluitend met olieverf te schilderen. Ik kom er helemaal in en wil niets anders meer doen dan werken. Zoals ik het wel eens zeg, je zinkt af in je werk. Langzamerhand voel ik dat ik echt loskom van dagelijkse, afleidende beslommeringen. Ik kijk en luister niet meer naar Nederlandse programma's via Uitzending Gemist en ook de Nederlandse krant kijk ik alleen heel snel even door, en dat niet eens elke dag. Ik merk dat ik meer en effectiever schilder en minder van te voren aan het nadenken en twijfelen ben. Dat is toch een uiting van de mentale verandering die ik tijdens een periode als 'artist in residence' zoek. Leeg de geest en creëer, zoals de oude Chinezen al plachten te zegge. Schilderen moet je doen, net als al het andere in het leven. Oplossingen dienen zich vanzelf aan. Het komt er op aan vertrouwen te hebben. Waar of niet waar?

Beeldend kunstenaar Paul Dikker zegt zijn zegje

Jee, wat heb ik lekker gewerkt vandaag. Ik geloof dat ik vandaag drie schilderijen heb afgemaakt. Ook heb ik een nieuw schilderij ontworpen en de eerste laag opgezet. Ontzettend fijn om een beetje de vaart erin te hebben.

Vanavond had ik ook nog bezoek van het echtpaar dat hier eerder was om mijn schilderijen te bekijken. Dit keer hadden ze vrienden meegenomen aan wie ze mijn werk graag wilden laten zien. Aardig toch!

Ik mocht mij ook nog verheugen in een berichtje van een collega die vindt dat ik mijzelf niet te serieus moet nemen. Dit omdat ik soms mijn werkproces beschrijf. Dat doe ik om twee redenen. Én omdat ik zelf elke keer weer een soort van opwinding voel wanneer ik een schilderij aan het maken ben en het echt vorm begint te krijgen. Maar ook omdat het misschien leuk is voor iemand die niet schildert, om iets te lezen over het ontstaan van een schilderij. Misschien vergis ik mij daar wel in en is er geen bal aan? In ieder geval heeft het niets te maken met jezelf serieus nemen. Hoezo zou ik mezelf niet serieus mogen nemen? Ik vind dat iedereen zichzelf serieus moet nemen. En als kunstenaars zichzelf wat serieuzer hadden genomen in het verleden hadden ze zich misschien wat meer ingespannen om zinnig werk te maken en contact te zoeken met een publiek. Dan hadden ze zich professioneler opgesteld, hadden ze meer respect van hun omgeving afgedwongen en waren ze nu misschien niet in zo'n belabberde situatue beland. Zo, ik heb mijn zegje weer gezegd.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker kijkt schilderij af

De afgelopen dagen heb ik heel geconcentreerd gewerkt aan mijn schilderij met de groene beboste bergen. Het schilderij is nu in een eindstadium. Ik heb de bossen verder gemodelleerd en de onderkant donkerder gemaakt. Dat betekent ook dat ik het licht heb weggehaald van de onderste rotsmassa die aan zee grenst. Vervolgens heb ik de lichtbaan op zee veranderd. Ik vond het blauw te licht en te koel en heb het gewijzigd in een iets warmer en donkerder blauw violet. De overgang naar de grijsbruine kleur van de zee heb ik minder strak geschilderd, zodat het geheel natuurlijker en minder grafisch overkomt. In de lichtrode lucht heb ik net boven de berg wat oranje aangebracht. Dat zijn stuk voor stuk enorme ingrepen die het hele schilderij anders maken. Onderaan de berg is het nu donkerder en geheimzinniger, boven is het levendiger en licht het groen van de bossen fijntjes op. Misschien laat ik ergens nog wat kleur vallen op het gesteente, als een lichtinval. Mijn idee om een lichtboei met reflecterend licht in het water te schilderen heb ik voor dit schilderij terzijde gelegd. Zo zijn er talrijke mogelijkheden en ergens een verandering aanbrengen heeft gevolgen voor het hele schilderij. Dat maakt het werk zo spannend. Ik ga er nog eens rustig voor zitten, misschien kijk ik het schilderij van uit mijn stoel wel af.

Kunstschilder Paul Dikker de berg afgestort?

Gisteren heb ik opnieuw een berg bestegen. Ik was heel hoog, er lag her en der nog sneeuw. Het uitzicht was fantastisch. Het was ook een beetje eng. Ik dacht: als ik hier toch uitglijd en in de diepte naar beneden kukel, dan vinden ze me de eerst komende tijd niet terug. Ik was ook bang om te verdwalen. Dat ik het spoor naar beneden niet meer terug zou kunnen vinden. Je hoort van die rare verhalen soms. Het was een bijzonder landschap daarboven. Al die kale, gigantische rotsblokken. Zwaar, massief, hard, oud, verweerd, gebarsten, groen uitgeslagen, soms bemost. Als zo'n rotsblok toch gaat schuiven... Ik hoorde eerder dat gemiddeld twee mensen per jaar in Noorwegen door vallend gesteente worden getroffen. Zit je in de auto, pats boem, hartstikke dood. Dat kan gebeuren, dat is de natuur, het lot. Maar ik ben veilig weer beneden gekomen, een hele ervaring rijker. Dat is belangrijk want de bergen en de stenen rotsblokken gebruik ik immers in mijn werk. Ik ben er zeker van dat inhoudelijke kennis, affiniteit en vertrouwdheid met het onderwerp het resultaat ten goede komen. Dat zouden opiniepeilers zich ook eens moeten realiseren als ze de 'gewone' Nederlander voor de zoveelste keer naar hun mening vragen. De wereld is niet simpel, en hoe daar met elkaar iets moois van te maken, evenmin.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker op inspectie

Jullie denken dat ik de hele dag schilder? Heel goed. Dat is ook zo. Maar heel af en toe, héél af en toe, begeef ik mij toch naar buiten. Afgelopen zondag was ik op inspectie. Inspectie? Jawel, op inspectie, dat moet ook gebeuren. Vandaar dat ik per schip de gehele omgeving heb geïnspecteerd. Per schip, ja, per schip heb ik mijn controlerende werkzaamheden verricht. Resultaat? Op een enkele kleine onvolkomendheid na was alles dik in orde. In perfecte staat. Goed onderhouden. Georganiseerd. Gesmeerd. Prettig, heel prettig. Zodat ik mij met een gerust gemoed nu alweer twee dagen onafgebroken op mijn schilderijen stort. Dat jullie het maar weten.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker hoort een heel ander geluid

Goed, vrijdag ben ik weer naar het café gegaan omdat Bjørn Otto daar ging optreden. Enkele weken geleden liep ik hier de berg op tussen de huizen door en zag opeens een bordje met 'geluidsstudio'. Hier, in Ålvik? Na wat gezoek op het internetnet vond ik het e-mailadres en stuurde ik een berichtje. De studio bleek van Bjørn Otto te zijn, een heel zachtaardige en vriendelijke man die ook nog eens een sleutelfiguur in Ålvik blijkt te zijn. Hij houdt erg van muziek en voor de gelegenheid had hij een jongen met electronische drums en een meisje met een mooie stem gevonden om een groot aantal 'covers' te spelen. Het optreden begon om 22.30 uur, wat ik erg laat vind. Maar eerder komt er toch niemand omdat iedereen eerst thuis aan het indrinken is. Echt waar. Afijn, ik kende geen kip behalve Bjørn Otto die mij al snel aan twee echtparen aan een tafel voorstelde, waar ik de verdere avond buitengewoon gezellig mee heb doorgebracht. We hebben bier gedronken, ik werd op aquavit getrakteerd en een van de mannen vroeg of het goed was om de volgende dag met zijn vieren langs te komen om naar mijn schilderijen te kijken. Erg leuk natuurlijk. Vooral omdat het hier geen gestudeerde mensen betrof, maar een tegelzetter en een fabrieksarbeider. Mensen die ze tegenwoordig thuis politiserend (en badinerend) de hardwerkende Nederlanders zouden noemen. Henk en Ingrid dus. Maar hier in Noorwegen niks geen rancune of cynisme, integendeel. Mijn bezoek stelde allerlei vragen en zei dat het onder de indruk van mijn werk was. Op een gegeven moment vertelde ik dat ik van de verkopen van mijn werk leef en geen subsidie of stipendia ontvang. En tot mijn grote verbazing zei Sverre, een van de mannen, toen met enige verwondering dat kunstenaars die al zo lang bezig zijn met hun kunst en dus bewezen hebben dat ze serieus zijn, dat die toch een staatsstipendium moeten krijgen als een soort reward. "You artists give so much back to society". Dat is weer eens een heel ander geluid. Ik weet zelf inmiddels wel dat mijn schilderijen van waarde zijn voor de mensen die mij volgen of een schilderij van mij hebben gekocht. Ik ben er van overtuigd dat miin werk in die zin ook tot op zekere hoogte nuttig is. Maar het is, vergeleken met hoe er op dit moment in Nederland door de media over kunst wordt bericht, toch wel heel verfrissend om zo'n bedachtzame opmerking over de betekenis van kunst voor de samenleving te horen uit de mond van een fabrieksarbeider. Het bevestigt mij in mijn rotsvaste idee dat goede kunst altijd voor iedereen genietbaar en van betekenis kan zijn. Een reden te meer voor mij als kunstarbeider om mijn penselen weer ter hand te nemen en mooie schilderijen te maken. Volgens mijn motto: kunst voor alle mensen!

Kunstschilder Paul Dikker en de Noorse drinkcultuur

Ålvik is een fabrieksdorp. Aan de fjord staat een grote fabriek waar 24 uur per dag producten voor de staalindustrie worden gemaakt. Vroeger werkte het hele dorp in de fabriek. Maar ook hier hebben globalisering en rationalisering hun tol geëist. Het bedrijf is inmiddels overgegaan in Chinese handen en er werken nog maar 120 van de 800 dorpelingen in de fabriek. Als die dicht gaat, zou dat niettemin een economische en sociale ramp zijn voor Ålvik. De supermarkt fungeerde tot voor kort als dagelijks ontmoetingspunt, verder was er niets. Maar een maand of twee geleden is naast de supermarkt een café gekomen dat elke dag tot 19.00 uur geopend is en waar je ook kunt eten. Echte Noorse dagschotels zoals gegratineerde lasagna met spek en macaroni, geserveerd met gekookte aardappels, sla en een thousand island dressing, of grote hamburgers, oplopend tot wel 333gr. Best smakelijk, verder zeg ik niets, en al helemaal niet over de prijs van al dat heerlijks. Om de week is het café op vrijdag tot 2.00 's nachts geopend. Ik ga daar natuurlijk naartoe om de mensen hier uit Ålvik te leren kennen, een goed gesprek gesprek aan te knopen en mijzelf als kunstenaar uit Messen, hun Messen, kenbaar te maken. Voor de verkoop aan China behoorde dit gebouw namelijk tot de fabriek en iedereen weet dat er nu kunstenaars werken. Twee weken geleden ben ik met twee Noren, een oude, stoere zeeman en een erg energieke fabrieksarbeider die thuis snel twee flessen cognac en zes halve liters perencider had opgehaald, in mijn atelier beland. Na een intens gesprek over kunst, de Noorse drinkcultuur (iedere Noor wil altijd graag weten wat ik daar van vind. 'Very special', is mijn inmiddels diplomatieke en met instemmend gelach begroette antwoord. Skål!), vrouwen, eenzame tochten in de bergen en andere prangende zaken des levens, troonde de oude man met zijn zeemansbaard de ander uiteindelijk vroeg in de ochtend mee naar huis. Mij ondertussen wankelend toefluisterend: "I saved your live...I saved your live..."
Toch ben ik gisteravond weer teruggegaan, op zoek naar nieuwe avonturen. Daarover morgen meer, of overmorgen, misschien.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker voelt zich erg schuldig

Zo is het maar net. Nou heb ik toch reeds dertien (13!) volgers en die hebben al dagen lang geen nieuw blogje van mij kunnen lezen. Ik ben eergisteren met een stukje over de positieve kanten van de bezuinigingen begonnen maar dat is nog niet klaar. En het geval wil dat ik mij de afgelopen dagen nog meer dan anders op het schilderen heb gestort. Want ik word zenuwachtig van al die onaffe schilderijen om mij heen. En ik ben hier al meer dan vijf weken aan het werk. Maar collega Wim die enkele jaren geleden naar Noorwegen is verhuisd en zijn atelier ook hier in Messen heeft, vindt gelukkig dat ik al heel erg opgeschoten ben. "Olieverf is een traag medium Paul, geheel uit de tijd", roept hij mij schaterlachend toe. Dat stelt mij enigszins gerust, en hij heeft natuurlijk gelijk. Maar ik werk hier, een enkele uitzondering daar gelaten, zeven dagen in de week, dus dan moet er toch iets substantieels uitkomen, niet dan? Maar vandaag ben ik erg goed opgeschoten, het afgebeelde schilderij (eenvoudig dus slecht kiekje), is nog niet klaar maar wel in een eindstadium. Zal ik er nog een vrouw in Hardangerklederdracht inzetten, of misschien een eland of rendier? Wat vinden jullie? Wees niet bang om te reageren hoor, ik doe toch wat ik zelf wil en datgene, waarvan ik zelf denk dat het het beste is. Dat is namelijk onderdeel van mijn vak!

Kunstschilder Paul Dikker en de grootmoeder van Proudhon

Gisteren heb ik de hele dag geschilderd en ben ik goed opgeschoten. Vandaag ben ik nog nauwelijks aan mijn schilderwerk toegekomen omdat ik de drukproef moest bekijken van mijn artikel voor het boek Resonanties dat binnenkort gaat verschijnen bij Leiden University Press. Alle artikelen zijn van te voren nauwgezet door 'peer reviewers' beoordeeld. Mijn beoordelaar schijnt enthousiast te zijn geweest en heeft mijn bijdrage met veel plezier gelezen. Het is in ieder geval een makkelijk leesbaar en prikkelend stuk dat zeker actueel is omdat het gaat over de toegankelijkheid van de kunst. En over hoe belangrijk dat is. Hopelijk gaat iemand dat boek straks lezen. Er wordt immers zoveel gepubliceerd, wie kan het allemaal nog bijhouden? Maar ja, wie schrijft die blijft, zoals de grootmoeder van Proudhon placht te zeggen. Al is dat wel een hele tijd geleden, zeg ik er eerlijk bij.
Ondertussen is het magazine Villa d'Arte verschenen waarin deze maand een pagina aan mijn werk is gewijd. Misschien dat daar iets nieuws of onverwachts uitkomt. Mijn website wordt in ieder geval goed bezocht de laatste dagen. Hoop doet leven, volgens diezelfde grootmoeder van Proudhon.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker is zó blij dat de Uitmarkt doorgaat!

Gelukkig ben ik hier in Noorwegen goed bereikbaar. Zo krijg ik net een e-mail binnen van Kunsten '92 dat er op de komende Uitmarkt zeker ook aandacht voor de bezuinigingen zal zijn. Lees ik het goed? Gaat de Uitmarkt gewoon door? Hebben die onderbetaalde en overbelaste werkers in de theaters daar nog energie voor over? Zijn er nog vrijwilligers te vinden nu 60% van de Nederlanders het eens is met de bezuinigingen op de kunstbegroting? Hebben die theaters niets anders te doen nu ze zo in hun voortbestaan worden bedreigd? Samenwerkingsverbanden onderzoeken misschien, fondsenwerving entameren, vriendenclubs oprichten? Ik dacht dat het eind augustus wel heel stil zou zijn in Amsterdam dit jaar. Uitgestorven eigenlijk. Maar nee hoor, de voorbereidingen zijn in volle gang. Ik zie op de website dat er een uitgebreid programma met vele podia wordt aangekondigd. Alles weer gratis en voor niets zeker? Het feest gaat gewoon door? Artiesten werken ook weer graag onbetaald mee? Wat fantastisch! Wat geweldig! En wat zal iedereen blij zijn. De drukkers die het drukwerk verzorgen, de papier-en inktfabrikanten en al de mensen die daar werken, de ontwerpers, de websitebouwers, de conducteurs, machinisten, trambestuurders en buschauffeurs die de bezoekers naar hun plaats van bestemming brengen. En de podiumbouwers, hekwerkverhuurders en afrasteringvervoerders niet te vergeten. En de werkers in de horeca natuurlijk. En de mensen die het bier brouwen voor deze gelegenheid, en de mensen die de broodjes bakken en de mensen die de kaas voor op de broodjes verkopen en de mensen die de kaassnijmachines produceren en al de mensen die in de fabrieken werken waar schoonmaakmiddelen en schuursponsjes en afwasborstels worden gemaakt om na afloop van de Uitmarkt de boel weer aan kant te maken. Wat goed dat de kunstensector toch zo sociaal is en op de achtergrond o zo bescheiden zo een geweldige bijdrage levert aan onze economie. En dat in deze voor haar zo moeilijke tijden. Lief, heel lief. En die aandacht voor de bezuinigingen, hoe zal die er dit keer uitzien? Drie witte kruisjes op onze facebookprofielen misschien, omdat de Uitmarkt immers in Amsterdam plaatsvindt?

Beeldend kunstenaar Paul Dikker geniet van de regenwolken tijdens het cultuurdebat

Gisteren heb ik de hele dag aan een van mijn grote schilderijen gewerkt. Een hele berg overgeschilderd en een aantal kleurnuances veranderd. Iets koelere grijzen voor de rotspartijen gebruikt, waardoor de verhouding met de warme rode lucht beter en sprekender is geworden. Het schilderij is nog niet helemaal klaar, maar het begint wel in de buurt te komen. Vanaf half vier heb ik tegelijkertijd naar het cultuurdebat geluisterd en deels gekeken via het rechtstreekse internetkanaal van de Tweede Kamer. Geweldig dat dat zo maar kan. Wat mij nog het meest frappeerde is dat PVV, VVD en de staatssecretaris de toon hekelden van de oppositie. Ik noem dat een gotspe. De cultuursector gedraagt zich mijns inziens heel netjes gezien de omstandigheden. De mensen die wel eens mijn artikelen hebben gelezen, zie publicaties op mijn web-site www.pauldikker.nl, weten dat ik tegenover een aantal subsidies in mijn eigen sector heel erg kritisch sta. Daarover een volgende keer meer. Maar wat mij vooral zo beangstigt is dat de regering zo rigoureus te werk gaat. Wij waren lang een redelijk land waar je je als minderheid enigszins beschermd kon voelen door de gematigde politiek van samenwerkende elites van verschillende zuilen en politieke stromingen. Dat tolerante en sociale Nederland bestaat niet langer, niets is meer zeker, zelfs puur Nederlandse instituten niet, met een lange en indrukwekkende traditie. Schokkend ergens. Intussen regent het hier de hele dag, maar biedt de laaghangende bewolking een prachtige aanblik.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker geeft een kiekje in de keuken

Ja, het is maar een kiekje en dat is ook de bedoeling. Want als het schilderij straks klaar is, laat ik het fotograferen door de ervaren en deskundige kunstfotograaf Tom Haartsen, die al jarenlang al mijn schilderijen fotografeert. Het afgebeelde schilderij ben ik vorige week begonnen, er zitten nu twee lagen verf op. Ik ben deze berg heel anders aan het schilderen dan ik normaal doe, hij is veel opener geschilderd, losjes, met verschillende kleuren verf. Hopelijk kan ik die openheid bewaren, ook als er volgende lagen overheen komen. De berg vormt nu een mooi contrast met de rustige en geleidelijk verlopende lucht. Als die nog twee of drie lagen krijgt, gaat hij stralen, dat weet ik zeker. Toch speel ik met de gedachte om daar misschien een of meer wolkjes, of misschien wel grote wolken in te plaatsen. Die moeten dan de tegenstelling met de berg niet teveel gaan verstoren. Zo zou ik de wolken in het water kunnen laten reflecteren en iets meer met het onderste vlak kunnen doen. Want dat moet niet té onbepaald zijn. Ik wil wel dat het de suggestie van water heeft, zonder dat het naturalistisch wordt. Hoe strakker dat vlak is, hoe beter die berg uitkomt. Maar hoe behandel ik het water als strakke, geabstraheerde vorm, en breng ik er tegelijkertijd toch beweeglijkheid in aan? Daar zit het probleem. Gelukkig heb ik één zekerheid: gaandeweg dient zich al schilderend meestal wel een oplossing aan. Nu kan het nog alle kanten op.
I keep you posted, zoals de Engelsen schijnen te zeggen.

Ross Donlon-Not Impossible

De Australische dichter Ross Donlon schreef dit gedicht naar aanleiding van mijn schilderij.

Not Impossible

After the painting by Paul Dikker

although the sky is hot and black
and the ochre plain flat as science
and although the mountains gape
from the wings like dead, lifeless things
and although the final peak in the dark distance
could be a Mount Everest of creamy chemical tailings
there is enough light coming from something
unseen to glisten the peaks and ridges
and throw a full length shadow of the small dark suited man
standing feet apart and looking away to his left
as though he found exactly what he came for.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker legt ambassadeurschap neer

Gisteren heb ik definitief mijn Nederlandse ambassadeurschap neergelegd. Nu wappert hier een Noorse vlag. Oh, jullie wisten niet dat ik ook ambasadeur was naast mijn werk als kunstenaar en mijn activiteiten als cultureel ondernemer? Wel, als je in het buitenland werkt, ben je altijd ook een soort ambassadeur voor je eigen land. Hoe gaan die dingen? Ik kom nu al zes jaar in Noorwegen en ken inmiddels aardig wat mensen hier. Dan praat je met elkaar, over van alles en nog wat, ook over Noorwegen en Nederland. Als ik een beetje leuk doe hier dan ben ik toch die aardige, beleefde, graag geziene vent uit Nederland, dat bijzondere libertaire Nederland met zijn coffeshops, zijn openheid en handelsgeest, zijn tolerante klimaat waar andersdenkenden, kunstenaars, homosexuelen en mensen uit andere culturen zich thuis voelen. Een hoogontwikkeld land, goed georganiseerd, dat zijn verantwoordelijkheden in de wereld kent. Maar dat beeld bevestig ik niet langer. Ik vertel hier over het afgrijselijke politieke klimaat dat maatschappelijke tegenstellingen aanwakkert, over politieke elites die hun pacificerende taken niet langer vervullen, over de afbraak in de gezondheidszorg en over de bezuinigingen in kunst en cultuur. De mensen hier weten niet wat ze horen. Gisteren heb ik de Cultuurchef van de gemeente Kvam, Lars Erik Klafstad, een mail gestuurd om hem te bedanken voor het atelier dat de gemeente mij hier ter beschikking stelt. En dat dat in een dermate schril contrast staat met de kunstvijandige houding van de Nederlandse politiek, dat het werkelijk een verademing is om drie maanden in Noorwegen te mogen werken. Letterlijk zo geschreven! Dat is mijn verzet tegen de regering en haar bezuinigingsplannen. Wij als kunstenaars hebben heel wat meer invloed dan men zich gewoonlijk realiseert. Als de politiek ons negeert en respectloos behandelt, laten wij dan ook met zorg onze positie innemen. Ik wil niet langer een uithangbord van Nederland zijn. Afgelopen met het ambassadeurschap, klaar!

Beeldend kunstenaar Paul Dikker gedicht

Nee, ik woon hier dan wel pal aan de fjord, maar lekgeraakt ben ik niet. En als ik lek zou raken, gebeurt er nog niets want ik ben doorgaans veilig op het droge. Ook vandaag heb ik weer de hele dag binnen gewerkt, ondanks dat de zon scheen en er een boten- en muziekfestival (ik heb die combinatie niet bedacht) in Norheimsund was. Dat is de meest nabije grote plaats in de omgeving, 28 km hier vandaan. Ik heb het te druk met mijn werk en ben met drie nieuwe olieverfschilderijen bezig, die langzaam maar gestaag hun vorm krijgen. Desalniettemin maak ik toch af en toe tijd voor een praatje met de mensen hier in huis en wat wil het geval? Een van hen is de Australische dichter Ross Donlon. Ross is niet alleen een aardige man maar ook een gedreven dichter die hier het ene na het andere 'deathless poem' (onsterfelijk, tijdloos gedicht) uit zijn pen laat vloeien. Hij publiceerde verschillende boeken en leest zijn gedichten voor op festivals binnen en buiten Australië. Hij was de winnaar van de Arvon International Poetry Competition in Groot-Brittanië. En nu heeft Ross een gedicht gemaakt naar aanleiding van een schilderij van mij. Het gaat om het schilderij 'Niet onmogelijk', te vinden op mijn web-site www.pauldikker.nl. Een van de volgende dagen zal ik het gedicht samen met het schilderij hier publiceren. Ross heeft zijn gedicht en een afbeelding van het schilderij aangeboden aan een grote Australische krant. Afwachten maar of deze het gaat publiceren. Dat is in ieder geval heel wat leuker dan het wachten op het Tweede Kamerdebat over de domme bezuinigingen die VVD en CDA aan de Nederlandse kunst en cultuur willen opleggen.

Kunstschilder Paul Dikker vaart langs de kust van Noorwegen

Nou, ik vaar niet echt langs de kust van Noorwegen hoor. Dit keer niet. Maar ik volg op mijn computer de tocht van de MS NordNorge, een van de schepen van de Hurtigruten. Het schip is nu in Trondheim en komt 22 juni aan in Kirkenes, helemaal in het Noorden van Noorwegen, tegen de Russische grens aan. Ik heb die reis, 2600 km heen en ook weer 2600 km terug, in de koude winter van 2008 gemaakt, toen het de hele dag vroor en donker was. Nu is het voortdurend licht. Op Hurtigruten LIVE - hurtigruten.com is te zien hoe mooi het in Noorwegen is. Ik zou zo een reis graag nog eens maken en mij laten inspireren door de stilte en de overweldigende schoonheid van het landschap. Maar ik geniet ook van mijn eigen fjord hier voor de deur. Tussen mijn schildersessies door loop ik regelmatig naar buiten en tuur ik in de onbestemde verte. Alleen met mijn gedachten prijs ik mij gelukkig dat ik ver weg ben van dat Nederland, waar een uitgesproken rechts kabinet onze culturele en maatschappelijke infrastructuur op een ongekende wijze vernietigt.

Beeldend kunstenaar/ kunstschilder Paul Dikker kreeg bezoek

Op dinsdag lunchen wij kunstenaars in Messen meestal samen. Vanmiddag zaten wij met zijn zevenen in de gezamenlijke keuken op de eerste etage te eten, toen er onverwacht gestommel op de trap klonk. De buitendeur is normaal altijd op slot, nu kennelijk niet. Wie kon dit zijn? Het bleek een echtpaar te zijn, wonend in Ålvik, dat naar mij op zoek was en mijn werk wilde komen bekijken. Ineens herkende ik hen van de muziekavond in het gemeenschapshuis waar ik vorige week uit nieuwsgierigheid en om kennis te maken met de plaatselijke bevolking naar toe was gegaan. Dit echtpaar maakte mij wat wegwijs en was heel geïnteresseerd in mij en naar wat ik in Ålvik kwam doen. Ik had ze een ansichtkaart van mij gegeven en gezegd dat ze altijd welkom waren om te komen kijken. En dat kwamen ze nu dus doen. Ik wist niet hoe ik het had. Wat ontzettend leuk! Ik heb hen meegenomen naar mijn werkruimte op de begane grond en laten zien waar ik mee bezig ben. Ze wilden ook graag mijn schilderijen bekijken die ik uit Amsterdam had meegenomen. "Ja, we weten alles van je, we hebben je web-site bekeken en met veel mensen over je gesproken de afgelopen week." Ze wilden eigenlijk meteen een schilderij kopen maar vanwege de prijs, slapen ze daar nog een nachtje over. In ieder geval ben ik uitgenodigd om hun eigen gemaakte cider te komen drinken en hij zal mij binnenkort een bijzondere vallei laten zien. Ik geniet van deze onverwachte, mooie ontmoetingen en beschouw ze als het resultaat van mijn leven als onafhankelijk kunstenaar en zelfstandig ondernemer. Wat ben ik in deze dagen van grootscheepse bezuinigingen blij dat ik nooit van mijn leven afhankelijk ben geweest van kunstsubsidies. Ook al werd je zonder het keurmerk van een kunstsubsidie eigenlijk nauwelijks serieus genomen door het moderne kunst-establishment.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker beklimt een berg

Als deze foto geen bewijs is! Inderdaad, aan het eind van de middag heb ik mijn kwasten schoongemaakt, mijn lichtgewicht rugzakje gepakt en ben ik op pad gegaan. Vanuit mijn atelier hier in het Noorse plaatsje Ålvik aan de Hardangerfjord kijk ik uit op een berg, een grote, woeste, donkere berg. Vanmiddag kreeg ik opeens de geest, misschien vanwege de Pinksteren, en ben ik die berg gaan beklimmen. Er was iets dat op een pad leek, tamelijk onbegaanbaar, en af en toe stond er op een steen of boom een rode T gekalkt. Van een boomtak maakte ik een stok waarmee ik mijn evenwicht kon bewaren. Na twee uur inspannend klimmen en klauteren, stond ik hoog op de berg en had ik een fantastisch uitzicht over de fjord. Pal naast mij stroomde het smeltende ijs met grote snelheid naar beneden. Het was rond 19.30 uur en ineens zag ik dat het mooie weer snel aan het omslaan was. Ai, als het zou gaan regenen, zouden de rotsen spiegelglad worden en zou het erg gevaarlijk worden. Dus spoedde ik mij naar beneden. Het was af en toe knap stijl en behoorlijk glad en ik moest geregeld zoeken naar het vervolg van het pad naar beneden. Verschillende keren gleed ik bijna uit maar kon ik mij net overeind houden met mijn stok, of door een tak van een boom of struik te grijpen. Toen ik vlak langs een afgrond verder naar beneden moest, werd mij de weg versperd door een grote groep loeiende schapen. Ik wist helemaal niet dat schapen konden loeien. Op zachte toon, verzoenend pratend tegen de reusachtige dieren, wurmde ik mij er langs en vervolgde mijn weg. Net voordat het ging regenen kwam ik met pijnlijke knieën en geschuurde handen beneden in het dorp aan. Moe van de inspanning, maar met een schoon en opgeruimd gemoed. De benepen bezuinigingen van het kabinet Rutte op de kunsten en de zorg waren even heel ver weg.

Kunstschilder Paul Dikker in Overveen

Mijn tentoonstelling in 'Achter de Zuilen', de expositieruimte in het Gemeentehuis Bloemendaal, is alleen nog deze week te zien.
De openingstijden zijn van donderdag tot en met zondag van 13.00 tot 16.00 uur.
Je vindt de tentoonstellingsruimte aan de Bloemendaalseweg 158 te Overveen.

Op zondag 8 mei, de laatste dag van de expositie, zullen mijn mede-exposant Arthur Meijer en ik vanaf 14.00 uur iets vertellen over ons werk.
Ook is er dan gelegenheid tot het stellen van al je vragen.
Je bent van harte welkom!

Voorlopig zijn mijn schilderijen daarna niet op een tentoonstelling te zien.
Tot eind mei kun je in ieder geval nog op mijn atelier terecht, bel of mail mij gerust voor een afspraak.

Tentoonstelling Paul Dikker en Arthur Meijer

Alweer een nieuwe tentoonstelling, nu in Overveen.
Ja, ik weet het, het is wat snel, zo vlak na mijn expositie in Hoofddorp.
Maar op deze grotere tentoonstelling toon ik naast enkele gloednieuwe grotere gouaches, ook mijn recente acryl- en olieverfschilderijen.
Tevens zijn van Arthur Meijer keramische beelden te zien.

De tentoonstelling wordt geopend door Fred Dijs op zondag 17 april om 15.00 uur.
Je bent van harte welkom.

Locatie: Achter de Zuilen, Gemeentehuis Bloemendaal, Bloemendaalseweg 158, Overveen.
De tentoonstelling is nog te bezichtigen t/m 8 mei. Openingstijden: donderdag t/m zondag van 13.00 tot 16.00 uur.
Op 8 mei zullen Arthur en ik iets over ons werk vertellen, aanvang 14.00 uur.

Ter gelegenheid van deze tentoonstelling staat in het aprilnummer van het Straatjournaal een interview met mij.
Het Straatjournaal wordt verkocht door dak- en thuislozen in de regio's Haarlemmermeer, Kennemerland, West-Friesland, de Kop van Noord-Holland en Texel.

Je kunt natuurlijk ook altijd rechtstreeks mijn atelier komen bezoeken.
Wees welkom!

Paul Dikker in Straatjournaal

Vandaag kreeg ik het aprilnummer van het Straatjournaal toegestuurd. Het Straatjournaal wordt verkocht door dak- en thuislozen in de regio's Haarlemmermeer, Kennemerland, West-Friesland, de Kop van Noord-Holland en Texel. Op p. 17 staat een interview met mij, met als kop: "Kunst moet mooi zijn". Zo is het maar net.
Intussen schijnt de zon naar binnen in mijn atelier en voel ik een onweerstaanbare aandrang om te schilderen.
Aan de slag dus.

aanbieding gouache Paul Dikker

Deze dagen ben ik bezig met de voorbereidingen voor mijn nieuwe tentoonstelling in Overveen. De opening is op 17 april. Meer informatie volgt later. Als opmaat bied ik een prachtige gouache aan, ingelijst in een houten lijstje van 24x 30 cm. Inclusief glas en board en passepartout van zuurvrij museumkarton. Nu 625 euro, straks op de expo 750 euro.

Nieuwe aanbieding: een gicléeprint! Een wat?

Speciaal ter gelegenheid van het artikel over mij in het blad 'Atelier' heb ik samen met een ervaren drukker een gicléeprint gemaakt van het afgebeelde schilderij 'Tussentijd'. Een gicléeprint is afbeelding van hoogwaardige kwaliteit, die door de kunstenaar zelf is gecontroleerd.

De prent die ik aanbied heeft een gelimiteerde oplage en is gedrukt op dik acquarelpapier met duurzame, lang houdbare inkten. Elk exemplaar is door mij persoonlijk goedgekeurd, gesigneerd en genummerd. Het formaat van de afbeelding is 38 x 30 cm.
Ingelijst in een houten smaakvol frame met glas en board van 50 x 40 cm, kost deze bijzondere uitgave slechts 250 euro. Zonder lijst verkrijgbaar voor 195 euro, allebei exclusief verzendkosten.

Hoewel het echte, unieke schilderij een wereld op zichzelf is, biedt deze gicléedruk een heel mooi, betaalbaar en toegankelijk alternatief.
Grijp je kans en bestel de print direct via info@pauldikker.nl.

Kunstschilder Paul Dikker in Atelier-Magazine voor tekenaars en schilders

Het nieuwe nummer van Atelier-Magazine voor tekenaars en schilders, is uitgekomen (nr. 151). Met de vuurtoren uit mijn schilderij 'Hoezeer ook...' op de omslag, en een interview met mij op pagina 4-8. Leuk om te zien hoe het schilderij 'Stilstemmig' breed over twee pagina's is afgedrukt. Het schilderij 'Tussentijd' dat ook bij het artikel staat afgedrukt, is nu als hoogwaardige gicléeprint bij mij te bestellen. Daarover meer in een volgend blogje.

Handelsondernemer in Wereldkunst

Zojuist kreeg ik bericht uit België! Mijn artikel 'past perfect in het boek' en wordt integraal gepubliceerd. Voor de Franstalige versie wordt het zelfs vertaald, ja.. in het Frans. Mijn contactpersoon schrijft:

Dank je voor deze mooie bijdrage, ik was ontroerd. Na het lezen ervan heb ik nog meer bewondering voor personen die kiezen voor de kunstenaarsstiel. Je bent goed bezig! Ik hoop dat er vanuit de Nederlandse overheid meer begrip komt voor jullie situatie, zelfs als moet er bezuinigd worden. Cultuur is onontbeerlijk voor een humane maatschappij.

Dat heb ik 'm toch maar mooi geflikt, zo naast alle voorbereidingen van mijn tentoonstelling in Het Oude Raadhuis in Hoofddorp.
Het boek 'De kunstenaar als ondernemer' zal in november 2011 uitkomen bij uitgeverij LannooCampus. De Franstalige versie komt bij een Franse uitgever uit.
De titel van mijn bijdrage? Juist ja: Handelsondernemer in Wereldkunst.

Wat te doen?

Stilstemmig

Mijn tentoonstelling in Galerie de Meerse hangt, de opening is geweest. Mijn artikel voor het boek 'De kunstenaar als ondernemer' is klaar en opgestuurd. Bijna alle achterstallige e-mail is beantwoord. Het voelt heerlijk om even tijd te hebben na wekenlang bijna dag en nacht gewerkt te hebben met twee snel naderende deadlines. Maar wat te doen nu? Een stukje fietsen, een beetje lezen of toch maar meteen door? Er is genoeg werk te doen.

Uit Overveen kreeg ik al een aansporende brief met de vraag waar mijn informatie en documentatie blijven voor mijn tentoonstelling daar in april. Ik dien enkele foto's uit te kiezen voor de uitnodigingskaart.
Na deze tentoonstelling is de agenda leeg. Ik moet vooruit blijven denken en nieuwe expositiemogelijkheden aanboren, hier in Nederland of in Noorwegen. Tips zijn altijd van harte welkom.
Verder moet mijn web-site worden geactualiseerd. Nieuwe afbeeldingen heb ik inmiddels opgestuurd naar mijn webmaster Rob den Boer, die ze er binnenkort zal opzetten. Ik zal de Nederlandse en Engelse teksten van de nieuwsrubriek weer doornemen en aanpassen. Ook wil ik graag de nieuwe tekst over mijn werk van Willem Kuipers op mijn web-site geplaatst zien. En het zou leuk zijn als het interview met mij op Amsterdam FM ook op mijn site te beluisteren is.
Afgelopen week kreeg ik een vraag uit Noorwegen naar de prijs van het schilderij 'Stilstemmig'. Het is zo een beetje het grootste en duurste dat ik heb, en net iets te begrotelijk voor die persoon. Ik heb geopperd dat het in termijnen betaald mag worden. En vraag mij tegelijkertijd af of ik het schilderij niet gericht aan een aantal instanties en bedrijven in Noorwegen zal aanbieden. Dat betekent dat ik adressen moet uitzoeken en een brief moet samenstellen.
Of kan ik beter direct mijn schilderwerk weer oppakken en naar mijn atelier gaan? Na het inlijsten van mijn schilderijen voor Hoofddorp moet ik daar eerst flink opruimen voordat ik de kwast weer ter hand kan nemen. Maar het kriebelt wel en ik zou graag nog iets nieuws voor Overveen maken.

Ik denk dat ik maar eens begin met koffiezetten.