Beeldend kunstenaar Paul Dikker hoort een heel ander geluid

Goed, vrijdag ben ik weer naar het café gegaan omdat Bjørn Otto daar ging optreden. Enkele weken geleden liep ik hier de berg op tussen de huizen door en zag opeens een bordje met 'geluidsstudio'. Hier, in Ålvik? Na wat gezoek op het internetnet vond ik het e-mailadres en stuurde ik een berichtje. De studio bleek van Bjørn Otto te zijn, een heel zachtaardige en vriendelijke man die ook nog eens een sleutelfiguur in Ålvik blijkt te zijn. Hij houdt erg van muziek en voor de gelegenheid had hij een jongen met electronische drums en een meisje met een mooie stem gevonden om een groot aantal 'covers' te spelen. Het optreden begon om 22.30 uur, wat ik erg laat vind. Maar eerder komt er toch niemand omdat iedereen eerst thuis aan het indrinken is. Echt waar. Afijn, ik kende geen kip behalve Bjørn Otto die mij al snel aan twee echtparen aan een tafel voorstelde, waar ik de verdere avond buitengewoon gezellig mee heb doorgebracht. We hebben bier gedronken, ik werd op aquavit getrakteerd en een van de mannen vroeg of het goed was om de volgende dag met zijn vieren langs te komen om naar mijn schilderijen te kijken. Erg leuk natuurlijk. Vooral omdat het hier geen gestudeerde mensen betrof, maar een tegelzetter en een fabrieksarbeider. Mensen die ze tegenwoordig thuis politiserend (en badinerend) de hardwerkende Nederlanders zouden noemen. Henk en Ingrid dus. Maar hier in Noorwegen niks geen rancune of cynisme, integendeel. Mijn bezoek stelde allerlei vragen en zei dat het onder de indruk van mijn werk was. Op een gegeven moment vertelde ik dat ik van de verkopen van mijn werk leef en geen subsidie of stipendia ontvang. En tot mijn grote verbazing zei Sverre, een van de mannen, toen met enige verwondering dat kunstenaars die al zo lang bezig zijn met hun kunst en dus bewezen hebben dat ze serieus zijn, dat die toch een staatsstipendium moeten krijgen als een soort reward. "You artists give so much back to society". Dat is weer eens een heel ander geluid. Ik weet zelf inmiddels wel dat mijn schilderijen van waarde zijn voor de mensen die mij volgen of een schilderij van mij hebben gekocht. Ik ben er van overtuigd dat miin werk in die zin ook tot op zekere hoogte nuttig is. Maar het is, vergeleken met hoe er op dit moment in Nederland door de media over kunst wordt bericht, toch wel heel verfrissend om zo'n bedachtzame opmerking over de betekenis van kunst voor de samenleving te horen uit de mond van een fabrieksarbeider. Het bevestigt mij in mijn rotsvaste idee dat goede kunst altijd voor iedereen genietbaar en van betekenis kan zijn. Een reden te meer voor mij als kunstarbeider om mijn penselen weer ter hand te nemen en mooie schilderijen te maken. Volgens mijn motto: kunst voor alle mensen!