Beeldend kunstenaar Paul Dikker beklimt een berg

Als deze foto geen bewijs is! Inderdaad, aan het eind van de middag heb ik mijn kwasten schoongemaakt, mijn lichtgewicht rugzakje gepakt en ben ik op pad gegaan. Vanuit mijn atelier hier in het Noorse plaatsje Ålvik aan de Hardangerfjord kijk ik uit op een berg, een grote, woeste, donkere berg. Vanmiddag kreeg ik opeens de geest, misschien vanwege de Pinksteren, en ben ik die berg gaan beklimmen. Er was iets dat op een pad leek, tamelijk onbegaanbaar, en af en toe stond er op een steen of boom een rode T gekalkt. Van een boomtak maakte ik een stok waarmee ik mijn evenwicht kon bewaren. Na twee uur inspannend klimmen en klauteren, stond ik hoog op de berg en had ik een fantastisch uitzicht over de fjord. Pal naast mij stroomde het smeltende ijs met grote snelheid naar beneden. Het was rond 19.30 uur en ineens zag ik dat het mooie weer snel aan het omslaan was. Ai, als het zou gaan regenen, zouden de rotsen spiegelglad worden en zou het erg gevaarlijk worden. Dus spoedde ik mij naar beneden. Het was af en toe knap stijl en behoorlijk glad en ik moest geregeld zoeken naar het vervolg van het pad naar beneden. Verschillende keren gleed ik bijna uit maar kon ik mij net overeind houden met mijn stok, of door een tak van een boom of struik te grijpen. Toen ik vlak langs een afgrond verder naar beneden moest, werd mij de weg versperd door een grote groep loeiende schapen. Ik wist helemaal niet dat schapen konden loeien. Op zachte toon, verzoenend pratend tegen de reusachtige dieren, wurmde ik mij er langs en vervolgde mijn weg. Net voordat het ging regenen kwam ik met pijnlijke knieën en geschuurde handen beneden in het dorp aan. Moe van de inspanning, maar met een schoon en opgeruimd gemoed. De benepen bezuinigingen van het kabinet Rutte op de kunsten en de zorg waren even heel ver weg.