Een mens kan zich toch niet echt afsluiten voor zijn omgeving hè? Ik in ieder geval niet. Inmiddels heb ik met aardig wat Noorse vrienden, kennissen en inwoners van Ålvik contact gehad. Zelfs 22 kilometer van het centrum van Oslo hoorde men de klap van de explosie. Morten, degene die de productie van mijn boek verzorgde, schreef mij vandaag dat de uitgeverij, gevestigd in de buurt van de plaats waar de bom afging, niet beschadigd is. Wel zijn er ramen gesprongen op 500 meter afstand, in het hotel waar ik vorig jaar verbleef tijdens het drukklaar maken van mijn boek. Men praat hier onderling veel over de dramatische gebeurtenissen. Ik heb groot respect voor de beheerste manier waarop dat gebeurt. In plaats van het uitslaan van oorlogstaal wil men hier de samenleving nog meer transparant en democratisch maken.
Hoewel ik eigenlijk wel wist dat hier ook een grote rechts-populistische partij bestaat met een nationalistische en islamofobe ideologie, ben ik zelf toch geschokt dat deze moordpartij hier in Noorwegen plaats heeft gevonden. Voor mij is mijn jaarlijkse werkperiode in Noorwegen ook een tijdelijke vlucht uit een steeds benauwder wordend Nederland. Al jaren erger ik mij wild aan de onverantwoordelijke polarisatie van populistische politici en de kritiekloze opstelling van de media. Ik vind het onverdraaglijk hoe er met kwetsbare mensen als vluchtelingen en asielzoekers wordt omgesprongen. En dat in een land waar tijdens de Tweede Wereldoorlog maar liefst 75 procent van haar joodse inwoners werd vermoord, het hoogste percentage van heel West-Europa. Premier Rutte kwettert er echter lustig op los dat hij Nederland weer terug wil geven aan de Nederlanders. Wie niet ziet dat het kleinburgerlijke en xenofobe klimaat dat ook in Nederland heerst, de context schept en eventueel een legitimatie biedt voor haat en geweld, is óf kwaadwillend, óf ontstellend naïef. Ik houd het maar op het laatste, menslievend schilder als ik ben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten