Kunstenaar van de maand

De komende maand ben ik op de website www.arttown.nl aangewezen als kunstenaar van de maand. Dat is leuk want de site van Arttown wordt veel bezocht. Arttown is namelijk een nieuwe Nederlandse  kunst- en cultuursite en biedt per stad een overzicht aan culturele locaties en evenementen. De makers hebben de ambitie om uit te groeien tot de grootste en meest gebruiksvriendelijke kunst- en cultuursite van Nederland.

Mijn nieuwe schilderijen zijn daar te zien maar staan inmiddels ook op mijn eigen website. Klik hier om ze direct te bekijken. Zoals onmiddellijk opvalt zijn ze anders dan voorheen. Het afgebeelde schilderij doet mij zelf denken aan een muzikale symphonie. Het ís dat ik zo aan het einde van het jaar allerlei administratieve werkzaamheden moet verrichten, maar het liefst zou ik weer snel verder werken aan mijn nieuwe serie schilderijen.

Terug in Amsterdam

Jullie hebben ongetwijfeld gemerkt dat het stil was op mijn blog. Wegens familieomstandigheden ben ik voortijdig teruggekeerd uit Noorwegen. Daar heb ik zes schilderijen kunnen voltooien en een zevende schilderij zal ik hier in Amsterdam afmaken. Over enkele weken zal ik ze laten fotograferen en publiceren op mijn website en op facebook. Het was weer een zeer inspirerende tijd in Noorwegen, waar ik de herfst volop heb beleefd. Ik weet niet of je van de natuur kan zeggen dat zij mooi is. Soms kan zij ook heel wreed zijn. De natuur ís er gewoon, onafhankelijk van wat wij ervan vinden.

Nieuwe beeldpraat

Vandaag verscheen een nieuwe beeldpraat, geschreven door Tim Heemskerk, leerling tweede klas Atheneum aan het Mendelcollege. Tim schreef een heel leuk verhaal bij mijn schilderij Gesteldheid.
De beeldpraats zijn voortaan te lezen op een apart blog, klik op waw-beeldpraat.blogspot.com.

Op bezoek bij Knut Vaage

Gisteren heb ik mijn vriend Knut Vaage (www.knutvaage.com) opgezocht in zijn cabin. Knut is een gepassioneerd en succesvol componist van contemporaine muziek die veel van zijn composities in opdracht maakt. Zijn composities worden in de hele wereld uitgevoerd. Volgend jaar gaat een grote opera van hem in première in het nieuwe, prachtige operagebouw in Oslo. Zijn cabin ligt nogal afgelegen, hij heeft er geen internetverbinding en hij gebruikt het vooral om zich terug te trekken uit de stad en zich op zijn werk te richten. Dat kan ik goed begrijpen. De reis er naartoe was lang, zo'n tweeëneenhalf uur rijden langs de fjord op verschrikkelijk smalle en kronkelige wegen, en een half uur met de boot. Maar het was de moeite waard, Noorwegen is zo mooi.

Eigenlijk zouden we gaan vissen maar uiteindelijk kozen we voor een wandeling in het bos. Knut en ik kennen elkaar al vanaf mijn eerste bezoek aan Noorwegen. Sindsdien volgen we elkaars werk. Hij heeft verschillende tentoonstellingen van mij bezocht en ik heb geregeld premières en andere uitvoeringen van zijn composities bijgewoond. We hebben veel gemeenschappelijk en we zijn allebei min of meer 'workaholic'. Het was goed om met elkaar van gedachten te wisselen over de betekenis van inspiratie, een leven mét of zonder kunst en over de vraag of je als kunstenaar al dan niet moet streven naar de puurheid van een kunstwerk. Onderweg kwamen we een Pool met een hengel tegen en een plastic zak vol vers gevangen vis.
's Avonds was ik bij het openingsconcert van de Volksmuziekweek in Kvinnherad waar de nieuwste compositie van Knut, 'I vrimmelen', zijn wereldpremière beleefde. Bijzonder dat deze eigentijdse reconstructie van oude liedjes en wijsjes uit de streek in een traditionele context van een volksmuziekfestival toch wordt uitgevoerd en gewaardeerd in Noorwegen. Op de foto hieronder bedankt Knut het orkest.

In de stikdonkere nacht namen we afscheid aan de kant van de weg, elkaar succes wensend met het werk en hopend op een spoedig weerzien. Het was een mooie, waardevolle dag.

Beeldpraat verplaatst!

Hé, het is vandaag de 16de van de maand en er staat geen nieuwe beeldpraat op deze pagina? Dat klopt! De rubriek Beeldpraat publiceer ik vanaf heden op een apart adres zodat al de beeldpraats onder elkaar staan en gemakkelijk zijn terug te lezen. Nieuw adres: waw-beeldpraat.blogspot.com, ook te vinden als aparte knop in de menubalk van mijn website www.pauldikker.nl.

Op deze pagina blijf ik gewoon de nieuwste ontwikkelingen aankondigen en plaats ik regelmatig andere stukjes tekst. Ook blijf ik hier mijn foto's publiceren van het mooie landschap in Noorwegen, van tentoonstellingen en nieuwe schilderijen. En af en toe bied ik hier tegen een gereduceerde prijs een werkje aan voor de snelle beslisser, degene die het eerste reageert. Alles blijft dus bij het oude, alleen de beeldpraats staan voortaan ergens anders.

"Doe maar", zei Wim

Opnieuw een schitterende dag met temperaturen boven nul. "Wat vind je Wim, moet ik weer naar buiten?" "Doe maar, nu is het nog mooi, één fikse wind en al de mooi gekleurde herfstbladeren waaien van de bomen." Dus ik ben er vanmiddag weer op uitgetrokken. Het was moeilijk een goed pad te vinden en ik kwam terecht in een heel drassig en zompig gebied waar ik af en toe behoorlijk in wegzakte. Geregeld moest ik een waterstroompje oversteken, springend van steen tot steen. Mijn bergschoenen hebben het weer flink te verduren gehad, maar daar zijn ze voor gemaakt. 

Tijdens zo'n wandeling schiet er van alles door je hoofd. Ik dacht eraan hoe leuk ik het eigenlijk vind dat ik afgelopen week ook nog een groot schilderij heb verkocht. Aan een ouder echtpaar dat in hun hele leven nog nooit eerder een echt kunstwerk had aangeschaft. Vorig jaar hadden ze mijn schilderij voor het eerst gezien en ze konden het niet uit hun hoofd zetten. Het bevestigt mij in mijn standpunt dat goede kunst altijd overtuigt en enthousiasmeert en dat iedereen in potentie voor schoonheid ontvankelijk is. Ik prijs mij dan ook gelukkig dat mijn werk weerklank vindt onder brede lagen van de bevolking, en dat ik voor de waardering ervan niet afhankelijk ben van het zuinige exclusivisme van een modieuze kunstelite. Zoals mijn motto luidt: 'Kunst voor alle mensen'. 

Hardanger Open

Afgelopen weekeinde waren er Open Ateliers in heel Hardanger. Ik kan niet zeggen dat het echt storm liep, maar de mensen die mij hier bezochten, waren wel serieus geïnteresseerd. Ik kreeg veel leuke reacties en het onderstaande schilderij uit mijn serie Ålvikse Koffer Schilderijen verkocht ik aan een aardige mevrouw die er onmiddellijk voor viel. Leuk is het toch wanneer een schilderij zo tot de verbeelding spreekt van iemand die mijn werk niet eerder heeft gezien.

De helft van deze afgelopen maart gemaakte serie is al verkocht. Ik heb ook nog een soortgelijk schilderij, iets spannender van kleur misschien met de blauwe voorgrond en de egaal groene lucht.

Iemand belangstelling? Specificaties: AKS nr. 5, acryl op linnen, 40 x 30 cm, 2012. Inclusief elegante baklijst in gebroken wit. In de nasleep van 'Hardanger Open' tijdelijk voor slechts 975 euro inclusief btw. Betalen in termijnen is mogelijk. Bij interesse klik op info@pauldikker.nl of stuur een berichtje via Facebook of Twitter.

Nu ga ik weer verder want mijn nieuwe schilderijen hangen met opgetrokken wenkbrauwen aan de wand, mij vragend om snel voltooid te worden.

Het moest van Wim

Gisteren had ik tot 3.00 uur 's nachts opgewonden gewerkt aan een nieuw schilderij, waardoor ik vanmorgen een beetje moe mijn atelier moest inrichten en schoonmaken voor de open ateliers in Hardanger dit weekeinde. Vanmiddag wilde ik eigenlijk weer doorgaan met mijn schilderij, maar collega-schilder en vriend Wim vond pertinent dat ik naar buiten moest. "Het is echt maar één dag mooi weer deze week en volgende week zijn de herfstkleuren voorbij." Ik had er helemaal geen zin in maar ik wist dat hij gelijk had. Ik heb mijn bergschoenen aangetrokken en ben naar een plek gegaan waar ik met mijn auto een eind de bergen op kon rijden.

De weg ging steil omhoog en op een gegeven moment kwam ik bij een hek met een waarschuwingsbordje erop bevestigd. Mocht of kon ik hier niet verder rijden zodat ik straks meer tijd had om te voet omhoog te klauteren? Vorige week had ik al een keer achteruit een berg moeten afrijden omdat ik boven niet kon keren. Wat zou dit bordje nu betekenen? Tot mij inviel dat het waarschijnlijk een waarschuwing was voor het hek zelf! Ik ben maar koelbloedig doorgereden tot het pad ophield. Te voet ging ik verder, de zon scheen en het was lekker weer met een temperatuur boven nul.

Wat was het prachtig. Heerlijk om buiten te zijn, te wandelen en een beetje om me heen te kijken. En dan te bedenken dat ik dat bijna had gemist. En dat we eigenlijk elke dag van alles missen omdat we maar op onze plaats blijven zitten en in onze eigen vertrouwde gedachtes blijven hangen. Met enige regelmaat bedenk ik weer dat ik meer moet 'bewegen'. Alleen al een simpele verandering van blikveld biedt een nieuwe ervaring van de wereld. Daarom ook ben ik zo graag hier. En ben ik hier vaak zo intens gelukkig.

Wij zingen het Wilhelmus!

Gisteravond vond in Galleri Puls onze finissage plaats. Het leek ons zinnig om een bijeenkomst te organiseren waarin we iets meer konden vertellen over ons werk en over de invloed van het Noorse landschap daarop. Er zou een muzikaal intermezzo zijn maar er bleek op zo'n korte termijn geen muzikant te vinden. Toen hebben Wim van den Toorn en ik uit volle borst twee coupletten van het Wilhelmus gezongen. De bekende Noorse kunstenaar Ida Helland-Hansen kan ook heel goed zingen en zij neuriede de tweede stem bij het laatste couplet. 

Vervolgens hadden we onder haar leiding een heel geanimeerd gesprek. Zij vroeg ons te reageren op haar stelling dat onze schilderijen nooit door Noorse kunstenaars gemaakt hadden kunnen worden. En wij spraken over onze werkwijze, over de betekenis van het concept in ons werk en over nog veel meer. Na afloop was er zelfs een glaasje wijn. 

Niet voor mij, want ik moest nog 30 kilometer terugrijden en alcohol in het verkeer is in Noorwegen strikt verboden. Dat begrijp ik wel, want de wegen zijn hier smal en gevaarlijk en de nachten zijn hier onvoorstelbaar zwart en donker. Er is geen verschil tussen het zwart van het asfalt en de steile afgrond naast de weg. De heldere lucht, de rotsige bergwand, de geheimzinnige bossages en de weidse fjord, alles is gehuld in het pikkedonker. Zonder de extra lampen waar veel auto's hier mee zijn uitgerust, zie je geen hand voor ogen.

Vandaag en morgen zijn de laatste dagen van onze tentoonstelling in Norheimsund. Intussen werk ik door aan mijn nieuwe serie schilderijen. Daarover later meer.

Sneeuw, regen en veel watervallen

Inmiddels ben ik hier nu anderhalve week. Mijn tentoonstelling in Galleri Puls in Norheimsund is vorige week geopend door Lars Erik Klafstad, de wethouder Kunst en Cultuur van de gemeente Kvam. Het werk van mij en Wim van den Toorn hangt er prachtig bij. Wat is het toch altijd opwindend om een tentoonstelling in te richten. We hebben onze schilderijen met veel ruimte opgehangen zodat ieder schilderij goed tot zijn recht komt op de mooie witte wanden van de galerie. Op Facebook heb ik al een aantal foto's gepubliceerd maar ik zal binnenkort hier ook enkele afbeeldingen plaatsen. Er is een mooi artikel in de krant verschenen dus ik hoop dat er veel bezoekers zullen komen kijken.

Gisteren was ik per boot op bezoek bij de de leider van Kunstnarhuset Messen die aan de overkant van de fjord woont. Ik maakte op de boot de bovenstaande foto waarop goed te zien is dat het in de bergen al sneeuwt. Hier beneden regent het bijna de hele dag, en niet zo zachtjes ook. Het water stort zich van de bergen af via talloze watervallen die spontaan ontstaan. 's Nachts word ik soms wakker van het gekletter van de regen op mijn raam. De komende dagen is er storm voorspeld.

Ik zit gelukkig binnen en ik ben begonnen met schilderen. Vanaf zondag heb ik drie nieuwe schilderijen opgezet. Heerlijk om de hele dag in mijn atelier te kunnen zijn, meestal zonder een enkele verplichting die de tijd begrenst. Geestelijk kom ik helemaal tot rust, ik voel me zo in mijn element hier op het atelier midden in de ruige natuur. Over mijn schilderijen schrijf ik nog niets, behalve dan dat ze heel anders worden dan voorheen.

Spannend!

Zo, het is weer tijd voor een nieuw blogje. De afgelopen maanden heb ik eigenlijk alleen elke maand een nieuwe beeldpraat op mijn weblog gepubliceerd maar nu zal ik weer regelmatig zelf een stukje schrijven.

Inmiddels ben ik in Noorwegen aangekomen, waar het veel regent, grijs en een stuk kouder dan in Nederland is. Onderweg zag ik de eerste sneeuw maar ik voelde mij onmiddellijk thuis in deze prachtige natuur. Voor mijn vertrek was ik enigszins gespannen omdat ik niet wist of ik alles wel in mijn auto zou krijgen. Ik ga hier namelijk niet alleen drie maanden werken, maar ik heb tegelijkertijd een expositie in Galleri Puls in Norheimsund. Ik heb zo'n veertig schilderijen bij me, groot en klein, ongeveer twintig lege doeken, en dan nog eens al mijn materiaal. Maar gelukkig ging alles er gemakkelijk in.

Mijn tentoonstelling is inmiddels geopend en ik hoop dat ik aan het begin sta van een nieuwe productieve werkperiode. Ik heb nog geen idee wat ik ga maken, het is net of ik helemaal leeg van binnen ben. Dat gebrek aan houvast vind ik zelf niet bepaald prettig maar het hoort wel bij het scheppingsproces. Vanuit die onbegrensde leegte gaat er de komende maanden ongetwijfeld iets gebeuren. Ik kan in deze fase niet meer doen dan het zoeken naar mijn concentratie en ik probeer me open te stellen voor de dingen die zich voordoen. Nu kan ik me nog nauwelijks voorstellen dat ik over drie maanden thuiskom met een serie nieuwe schilderijen. Maar dat gaat wel gebeuren. Spannend!

Beeldpraat 7. Rob den Boer over Zweem

Is het schilderij 'Zweem' van Paul Dikker werkelijkheid of slechts schijn? In het midden loopt een vrouw; zij is donker gekleed en volledig in gedachten verzonken. Haar schaduw lijkt haar de weg te wijzen, schuin tussen de donkere muren, die aan beide zijden het schilderij inkijken. De ommuring links doet bescheiden aan, maar is meermalen hoger dan de vrouw die er langs loopt. De massieve ronding ter rechterzijde toont maar een heel klein stukje van een enorm bouwwerk; het is van kathedraalsomvang. Daartussen lopen lucht en land vrijwel in elkaar over, de horizon vervaagt in een gelaagde mengeling van gele en groene tinten. Slechts de plint van het gebouw rechts zoekt aansluiting bij de kleuren van het licht.

Verder is het leeg tussen de muren. Of vergis ik mij? Wat zou er achter de massieve muur rechts kunnen zijn, waar de vrouw haast als vanzelf naar toeloopt? Misschien keert zij terug naar haar huis, dat zomaar in een hele gewone nieuwbouwwijk zou kunnen staan. De muren zijn relieken uit een ver verleden die hun glorietijd overleefden, doordat zij gebouwd zijn voor de eeuwigheid. De vrouw is er al zo vaak langs gelopen dat zij ze niet eens meer opmerkt. De zorgen van vandaag zijn veel belangrijker dan de toekomst van gekoesterde oudheden. Inmiddels hebben enige struiken zich tegen de linkermuur aan gevleid en zullen er langzaam, maar doordringend bezit van nemen. Totdat de dikke stenen van de muur elkaar niet meer kunnen vasthouden. Dan volgt redding of afbraak.

Alles dat van waarde is krijgt pas erkenning als het verloren dreigt te gaan. Tot zolang loopt de mens nietig tussen de muren door en spiegelt de megalomanie van hun schaal zich in het licht van de zon, die tegelijkertijd hun schoonheid bestraalt. De bolwerken uit het verleden vormen een visuele en inspirerende omlijsting van het leven van vandaag. Een zweem van de werkelijkheid wordt een moment van verstilling.

Rob den Boer is beeldend kunstenaar

Beeldpraat 6. Wim van den Toorn over Ook in dit afgelegen huis

Is het ochtend, is het avond of nacht? Als het ochtend is kijken we naar het eerste licht dat over de bergen verschijnt. Een heldere dag waarin het groen spoedig zal veranderen in blauw. De vogels beginnen de vochtige stilte te doorbreken met hun eerste kreten: ’benhier, gaap, benhier’. In de verte, de lichten. Ineens zullen ze doven. De mensen in het huis slapen nog maar niet lang meer. Iets heeft ze gisteren doen vergeten de vlag te strijken.

Als het avond is, of nacht, zien we het licht veranderen van blauw naar groen, het nachtlicht van het voorjaar. Donkerder wordt het niet, of toch, misschien nog iets. Morgen is vandaag. De scheiding is tijdelijk opgeheven. De stilte is onherroepelijk, de vogels hebben zich niet laten bedriegen. De verre lichten zijn nu niet nodig, maar ja, automatisch. In het afgelegen huis zijn de mensen naar bed, de vlag, ach, morgen misschien.

Wim van den Toorn is beeldend kunstenaar en woont in Noorwegen

Beeldpraat 5. Joan de Roos over Na vertrek

In eerste instantie lijkt me dit een schilderij om bij te zwijgen. Niks beeldpraat dus. Het schilderij heeft voor mij een hoog meditatief gehalte. Het straalt een enorme rust uit.  Anders dan op veel andere schilderijen van Paul komen er geen boten, mensenfiguurtjes of andere objecten voor op dit schilderij. Dus ook daar word je niet door afgeleid. Zelfs je fantasie komt tot rust.

Tot rust komen is iets heel anders dan mediteren, zo  heb ik ervaren. Tot rust komen is een geschenk, dat je kan overkomen als je rust “neemt”. Dat kan ook gebeuren als je mediteert. Maar het is geen wet dat je er op kunt rekenen. Bij het mediteren kun je tot de ontdekking komen dat je knap onrustig bent. 

Als ik over het schilderij “Na vertrek “ ga nadenken merk ik op dat er ook hier eigenlijk helemaal geen rust kan zijn achter de stilte die aan de oppervlakte zichtbaar is.  Nergens is zo veel onrust als in de zee en in wolken. Wie zou er graag uit een vliegtuig willen stappen om rustig in de wolken te gaan wandelen?  In een bos is meer kans om rust te vinden. Maar op schilderijen van Paul Dikker zie ik weinig bossen. 
Het schilderij suggereert, leegte,  rust en ruimte. Maar de vraag is: wat zie je niet? De kunstenaar zelf is onzichtbaar, maar heeft duidelijk niet stil gezeten. De wolken, zoals opgemerkt, zijn alleen schijnbaar rustig.  De kleuren suggereren ook rust, maar rechts wordt die rust doorbroken door een groene berg. Hé, juist daar zie ik toch een bos! Zou daar dan rust te vinden zijn?

Rust / onrust. Zo zou wat mij betreft de titel van dit schilderij kunnen luiden. De titel “Na vertrek” blijft dan alsnog intrigeren.  Want wie is hier nu zojuist vertrokken? Heeft God zich hier van zijn schepping afgekeerd? Is de schepper van het schilderij net op een boot afgevaren? Het is wel leuk als dat een raadsel kan blijven.

Joan de Roos (volgt de ontwikkeling van Paul al vele jaren en heeft verschillende schilderijen van hem in bezit)

Beeldpraat 4. Marcel Lenssen over Binnenkort

Dit schilderij heet binnenkort. Mooi schilderij, mooie titel. Het prikkelt de fantasie over wat er binnenkort gaat gebeuren. Mijn eerste gedachte: de beste man slaat te pletter. Over enkele seconden knalt hij op een rotsblok. Met zijn hele lichaam vol erop. Pats. En dan is alles voorbij. De klap maakt direct een einde aan zijn leven. Nou ja, direct? Hoe hoog is het eigenlijk? Die rots waar hij vanaf springt? En hoe hoog is hij, nu, op dit moment, het moment waarop hij is vastgelegd? Hoe schat ik de hoogte eigenlijk in? Ik heb de rotswand, de man, de wolken en de struiken links. Dat valt niet mee. Valt hij eigenlijk wel? Hij lijkt stil te hangen. Of, nee, zou het kunnen dat hij omhoog valt, de wetten van de natuur tart en liggend op zijn buik in het zand aan zee ineens door een zuigende kracht omhoog getrokken wordt om uiteindelijk op beide benen boven op dat enorme rotsmassief te eindigen. Wow. Binnenkort staat hij daar boven, lachend, omdat hij niet na kan vertellen hoe hij daar terecht is gekomen. Maar wat hij wel weet is hoe het voelde. Hoe het voelde om in die ruimte tussen boven en beneden, of tussen beneden en boven, die magische ruimte, om in die vrijheidsruimte te zweven. Binnenkort is het voorbij, dat is een ding dat zeker is, ergens zal hij neerkomen, landen … maar hard of zacht: dat is de vraag. 


Marcel Lenssen is toneel- en scenarioschrijver.

Finissage in Workum

Komend vrijdag, zaterdag en zondag zijn de laatste dagen dat mijn mooie tentoonstelling in Workum te zien is. Zondag 6 mei vindt de feestelijke finissage plaats, ik ben er dan zelf ook. Voor hapjes en drankjes wordt gezorgd. Openingstijden: 13.30 tot 17.00 uur. Galerie De Vereeniging, Sud 13 te Workum. Iedereen is van harte welkom!

Beeldpraat 3. Dorine Wiersma over recht is recht

Doorreis

In de bruine tempel had hij van mooie muziek genoten. In de lichtgroene barak was er plek om te slapen. Er logeerden gelijkgestemde geesten en iedere avond werd er een feestmaal bereid en aten ze met z’n allen op het zandkleurige plein in de ondergaande zon. Hij had zich in deze oase makkelijk nog enkele dagen prima kunnen vermaken maar hij moest verder. Zien wat er achter de volgende berg te zien was. Praten met nieuwe mensen en hun gerechten proeven. De man met de witte bus had hem een lift aangeboden maar hij ging liever lopen om niets van de omgeving te missen. Het fototoestel om de schouder en de blik naar buiten gericht. Daar gaat mijn vader. 

Dorine Wiersma 

Terug van weggeweest

Daar ben ik dan weer, terug van weggeweest. Het is wel weer even wennen zo midden in de stad. Ik mis de stilte, de frisse lucht, de bergen, de sneeuw en het atelier waar ik zo fijn gewerkt heb. Het is onvoorstelbaar hoe productief ik daar toch ben. Ik heb een serie van 14 kleine schilderijtjes gemaakt, onderling soms sterk van elkaar verschillend. Van alles heb ik uitgeprobeerd. Bij dit blogje had ik graag een afbeelding van het laatste, bijna non-figuratieve schilderij geplaatst, ware het niet dat ik momenteel een probleem met mijn computer heb. Dat lukt dus niet. Maar de hele serie, buiten de twee schilderijtjes die ik al verkocht heb, zal ik tonen tijdens de Open Ateliers Jordaan op 18, 19 en 20 mei. Ik heb een enorme zin om een aantal van deze Ålvikse kofferschilderijtjes als uitgangspunt te nemen voor grotere olieverfschilderijen.

De Ålvik kofferserie

Mijn serie Noorse kofferschilderijen groeit met de dag. Dat is ook de bedoeling want ik had mij voorgenomen om elke dag een klein handzaam werkje te maken. Veel Noorse kunstenaars werken in klein formaat omdat dat makkelijk te vervoeren is. En dat is hier wel een voordeel, want het land is erg groot en de verbindingen zijn vaak slecht. Zeker in de winter, wanneer sneeuw en ijs het vervoer over land ernstig kunnen belemmeren. In mijn koffer had ik 14 lege doekjes meegenomen, waarvan ik er nu 11 heb beschilderd. 

In de afgelopen tijd had ik een hoop ideeën die ik eigenlijk niet uit durfde te voeren. Meestal weet ik wel ongeveer wat ik ga doen als ik aan een nieuw schilderij ga beginnen, enkele jaren geleden had ik het zelfs al helemaal op schaal getekend voordat ik begon te schilderen. Nu begin ik met helemaal niets, kijk ik hoe het uitpakt en reageer ik direct op wat er op het doek gebeurt. De los opgebrachte verf geeft de schilderijtjes meer dynamiek en de spontane kleurcombinaties en tooncontrasten leiden tot frisse en verrassende resultaten. Eindelijk heb ik dat portret geschilderd temidden van een berglandschap, waar in de verte een bulldozer rijdt. Ook mijn bescheiden studie naar Chinook-helikopters heb ik nu gebruikt en er verschijnen ineens weer huizen in het landschap. Van een aantal werkjes ga ik misschien wel grote schilderijen maken.

Dezer dagen publiceer ik mijn Ålvik serie geleidelijk op Facebook. En tijdens de Open Ateliers Jordaan op 18, 19 en 20 mei zal ik haar in mijn atelier laten zien. Misschien dat ik al een week eerder een voorbezichtiging organiseer. Tegen heel betaalbare prijzen zal ik de schilderijen uit mijn Ålvik kofferserie ook te koop aanbieden. 

Het stroomt

Het stroomt. Meteen de dag na mijn aankomst in Ålvik heb ik mijn atelier betrokken en ben ik aan het werk gegaan. In Nederland was ik maanden bezig geweest met de productie van het WAW-magazine, het inrichten van exposities en alles wat daar bij komt kijken, het actualiseren van mijn adressenbestand en meer van dat soort administratieve en organisatorische activiteiten.

Het was daardoor wel weer even wennen in het atelier, en mijn idiote opdracht aan mezelf om al mijn meegenomen doekjes te beschilderen, viel mij aanvankelijk nogal zwaar. Maar na een week lig ik helemaal op schema en onderga ik een tintelende explosie van creativiteit. Dat er elektriciteitsmasten op mijn bergen komen is niet zo verwonderlijk, want sinds mijn laatste verblijf hier zijn er op de prachtige berg achter mijn atelier enorme masten geplaatst. Er is jarenlang verzet van de plaatselijke bevolking geweest tegen deze visuele aantasting van de fjord, maar tevergeefs, de macht van het geld was niet te stuiten. Het getuigt van een enorme platte, arrogante, materialistische stupiditeit om in een rijk land als Noorwegen de natuur met haar majestueuze uitstraling van eeuwigheid zo te vervuilen. Ik probeer mij niet op te winden...mijn bloeddruk...

Daarnaast komen er ook weer huizen in mijn schilderijen. Lange tijd wist ik niet wat ik met die huisjes die ik overal in het landschap zie, moest aanvangen, maar nu komen ze toch ineens weer terug in mijn schilderijen. Ik raak weer heel bewust van de magie van het schilderen zelf, van de verf, de vele manieren waarop die te gebruiken is en de kracht van de suggestie. Kortom, ik ben helemaal in mijn element. Ja, het stroomt.

Een nieuw schildersavontuur in Ålvik

Dit is nog eens wat anders dan het vlakke land van Friesland. Hoe mooi ik het daar ook vind, ik snakte weer naar het ongecompliceerde schildersbestaan in Noorwegen. Inmiddels ben ik hier alweer een week. Eerst heb ik enige vrienden in Bergen en een tentoonstelling van mijn vriendin Ida Helland-Hansen bezocht. Daarna ben ik snel de stad uit gevlucht en met de bus door een plaatselijk zeer besneeuwd landschap naar Ålvik vertrokken. Daar ben ik nu al vijf dagen in betrekkelijke afzondering aan het werk, in hetzelfde atelier als vorig jaar. Het is prachtig weer, nu en dan afgewisseld met hevige mist en druilerige regen. Elke dag loop ik een paar keer naar buiten om naar een van mijn favoriete bergen te kijken, zie bovenstaande foto. De Australische dichter Ross Donlon is hier ook weer, na een hartelijk weerzien hebben we direct weer onze vertrouwde manier van omgaan met elkaar gevonden. Net als vorige zomer delen we de keuken samen. Ik heb mezelf de opdracht gesteld om niet te veel na te denken en uit de losse hand minstens tien kleine schilderijen te maken. Het leven is een avontuur, het schilderen niet minder.

Beeldpraat 2. Cox Habbema over Demee

Donkere wolken stapelen zich op tussen de witte. Kale kou trekt op uit de zwarte overdekte rotsen. Bizarre figuren tonen het gezicht van de grens tussen water en ijs. Een sterke wind blaast piepend in onze ogen. Drakenkoppen schieten tevoorschijn op gestrekte lichamen. Korte heftige flitsen springen van wolk tot wolk. De dierenmagen brullen geweldig. Strak en stil ligt het land. Een dik ijspantser wacht op verandering.

Staalblauw waakt de hemel achter de monsters en opent zich bereidwillig terwijl de zee zich vasthoudt aan haar eigen beweging, moe en zwaar, onafhankelijk en zwijgend liggen de oevers als dode lichamen aan onze voeten. Een lichtstraal vult in de verte de duisternis. Blauw doorregen licht het op tussen de donkerte. De winter dringt zich overal op, maar hoop straalt aan alle kanten met het blauw mee in de dood. Wat beweegt zich daar in het midden, klein en dapper nergens heen zoals altijd? Luidruchtig en snel. Is dat een mensje? Zich met alles bemoeiend en alles storend en met lawaai kou en stilte brekend.

Beweegt vrij tussen licht en donker, tussen zee en land. Zo groot het water en het land zijn, zo klein is het mensje. En zo vrij. De sneeuw ligt doodstil, de draken ademen langzamer. Wat zo’n mens al niet durft in zijn eenzaamheid. Zelfs de sneeuw knarst niet. Het grote water golft kleine golfjes. Het bootje zou hier het einde van de stilte kunnen zijn, als de energie wegvalt, als de beweging opnieuw begonnen moet worden. Het witte achterlijfje bewogen zou worden. De ruimte te groot zou worden. Voor het verder gaan.

Naar buiten de stilte. Naar de toekomst die ook wacht en, waar de beweging en het lawaai de overhand zouden hebben. De kleur zou winnen van het grijs. Dan, ja, dan. Als zonder erbarmen de waarheid getoond zou worden: met wilde bewegingen zou de mens koffie gaan zetten, dingen naar andere bootjes roepen. De televisie aan zetten en de telefoon. De televisie zou door iedere stilte heen janken, de telefoon gillen, met woeste beelden en angstige bewegingen.

Als het geweld zou zegevieren over de rust. Als de lelijkheid zou winnen van de kracht van de kunst en de schoonheid. Het met elkaar weer tegen elkaar zou zijn. De bitterheid, de haat en de woede de liefde zouden overwinnen. En het begrip.

Ik zou naar de draken slaan met mijn vuistje en hij zou naar mij spugen. Het geelgroene gif zou branden waar het mij trof. De stilte en de vrede zouden mij verlaten.

Een schilder hoeft niet zo erg intelligent te zijn om dit allemaal van te voren te weten. Maar het helpt bij de beschrijving van wat de ander ziet En voor de zoveelste keer stel ik vast dat Paul Dikker niet alleen een groot kunstenaar is, maar ook een intelligente. Zo helpt hij ons zien en ontdekken wat hij gezien heeft. En zo helpt hij ons kijken en zien.

Cox Habbema

Foto's van mijn opening in Workum!

Afgelopen zondag was het dan zover. Na een gedegen voorbereiding werd zondag mijn tentoonstelling in Galerie De Vereeniging geopend door de cultureel attaché van de Noorse Ambassade in Nederland. Speciaal uit Den Haag gekomen, sprak mevrouw Inger Fokkens-Espegren bijzonder aardige woorden en zij feliciteerde mij namens de gehele Noorse ambassade. Dat raakte mij nogal. Noren zijn vaak zo oprecht hartelijk en hun vriendschap is zo warm en betrokken. De middag was verder fantastisch verzorgd door galeriehouders Hélène en Jos van de Vijver. Dank dus Inger, Hélène en Jos!

Ik heb het erg op prijs gesteld dat velen de moeite hebben genomen om naar Workum te komen. Het zou fijn zijn als ook de pers enige aandacht gaat besteden aan deze tentoonstelling, waarin mijn schilderijen zo geweldig tot hun recht komen. Van verschillende kanten hoorde ik dat de tentoonstelling op deze prachtige locatie een museale uitstraling heeft. Ik hoop dan ook dat veel mensen in de komende maanden de expositie zullen bezoeken, die nog tot en met 6 mei te zien is. Open op vrijdag, zaterdag en zondag van 13.30 tot 17.00 uur. Galerie de Vereeniging, Sud 13, Workum. En afgezien van mijn tentoonstelling is Workum ook nog eens een mooi en gezellig stadje, alleszins een bezoekje waard.

Nieuw: Beeldpraat aanbieding

Leuke reacties kreeg ik op 'Ondanks alles', het schilderij waar Sam Drukker de eerste beeldpraat over schreef. Het schilderij zelf is natuurlijk te koop maar dat niet alleen. Afgelopen week vroeg iemand mij of zij ook een gicleeprint van dit schilderij kon bestellen. Een reden te meer om te besluiten een druk van dit schilderij in productie te nemen.

In samenwerking met meester-drukker Anton Staartjes zal ik een kwalitatief hoogwaardige print maken met een maximale oplage van 35 exemplaren. De afmeting zal ± 38 x 30 cm bedragen, ideaal om in een lijst van 50 x 40 te plaatsen. Alle exemplaren worden gesigneerd en genummerd. Exclusief verzendkosten betaal je voor deze print slechts 250 euro. Bestel je de print voor woensdag 29 februari dan geldt een korting van 10% en betaal je slechts 225 euro. Tegen geringe meerkosten kan de print ook ingelijst worden geleverd. Maak gebruik van deze aanbieding en bestel je print hier.

Ja, de Culturele Attachee van Noorwegen

Inmiddels ben ik bezig met de voorbereidingen van mijn nieuwe tentoonstelling in Workum die daar 4 maart van start gaat. Galerie de Vereeniging is een mooie galerie in een oud gerestaureerd pand in het centrum van Workum. Ik voel mij vereerd dat de Culturele Attachee van Noorwegen mevrouw Inger Fokkens- Espegren de opening wil verrichten. Iedereen is natuurlijk van harte welkom op 4 maart om 15.00 uur. Per e-mail zal ik nog een digitale uitnodiging versturen naar mijn adressenbestand.

Nog steeds ontvang ik leuke reacties op de WAW. Ook druppelen er wat geldelijke donaties binnen als tegemoetkoming in de kosten van de productie en de verspreiding van het blad. Daar ben ik toch wel erg blij mee. Vandaag heb ik weer enkele extra WAW-pakketjes gemaakt om te verzenden naar verschillende adressen in de USA, Australië, Noorwegen en Nederland.

Gisteren kreeg ik een uitnodiging om een nieuwe periode in Ålvik te komen werken. Daar heb ik heel veel zin in. Weg van alle ACO-activiteiten kan ik me dan weer een tijdje helemaal onderdompelen in mijn schilderwerk. Ik kan eigenlijk niet wachten om weer te vertrekken.

Beeldpraat 1. Sam Drukker over Ondanks alles

Ondanks alles

Een kunstenaar laat vaak dingen zien die je niet bedenken kan. Ook de kunstenaar kan ze niet bedenken. Hij heeft ze alleen maar gezien. Op een bepaald moment zag hij de dingen en verbaasde hij zich erover. Die verbazing is niet zelden de reden van een kunstwerk. Het helpt als je in den vreemde bent. Ver van huis is niets bekend en verbaast men zich sneller over dingen die voor lokale bewoners heel gewoon zijn. Onwetendheid is voor de kunstenaar een zegen. Er waren kunstenaars die kind wilden blijven. Het helpt ook als je bezeten, neurotisch of gewoon dom bent. Maar het gaat erom te kunnen kijken zonder belasting van kennis, zonder vooroordeel. Die verwondering kan er zo uitzien: “Kijk die gekke losse vormpjes in dat grauwe wit! Ze hebben niets met de rest te maken, nu ja, een beetje met die rafelrand daarboven in hetzelfde grijsbruin en misschien linkt het een pietsie met de zanderige rafelrand beneden, maar verder staan ze op zichzelf." Je ziet als je langer kijkt de nuance en die ontkracht voor je het weet de oorspronkelijke verwondering, de reden tot een werkstuk. Daarna komt de arbeid. Dan komt het afwegen, het stellen en vereenvoudigen. Dan blijkt een strak gepastelleerd helderblauw vlak het wonder van de “losse vormpjes” alleen maar te versterken. Immers, de schilderachtigheid waarmee de hardbruine kammen in hun donzen deken hangen versterkt eigenlijk hun relatie. Pas met dat platte stille blauw beneden ontstaat er een breuk: geen vorm, geen handschrift, geen gelijke in kleur. Inmiddels snapt de kunstenaar behoorlijk veel van wat hem oorspronkelijk verbaasde. Maar hij heeft ons van die verwondering verteld. Ondanks alles.

Sam Drukker

Ter gelegenheid van deze eerste beeldpraat is een gicleeprint van het schilderij Ondanks alles in productie genomen. Deze kwalitatief hoogwaardige print is hier te bestellen.

Beeldpraat, een nieuwe digitale rubriek

Vanaf februari 2012 verschijnt er een nieuwe serie op mijn weblog. Iedere 15de van de maand publiceer ik een korte tekst in mijn nieuwe rubriek ‘Beeldpraat’. Daarvoor vraag ik telkens iemand anders om een stukje te schrijven naar aanleiding van een van mijn schilderijen. Je kunt je natuurlijk ook zelf bij mij aanmelden, graag zelfs! Kies een schilderij van de website dat je aanspreekt en schrijf daar maximaal 350 woorden bij. Bijvoorbeeld waarom je het mooi vindt, waar het je aan doet denken, wat voor herinneringen het bij je oproept, welk verhaal je erin ziet of welke overpeinzingen of verlangens het bij je oproept. Ik zet je tekst samen met het schilderij hier op mijn blog en kondig het aan op Facebook. Vanzelfsprekend kun je je bijdrage ook zelf publiceren of bekendmaken via de sociale media. Andere lezers kunnen daar weer op reageren. Schrijf of lees mee!

Het Mendelcollege

Gisteren heb ik 16 op talent geselecteerde leerlingen van het Mendelcollege begeleid bij het maken van een schilderij. Van te voren had ik de opdracht al doorgegeven: 'schilder het landschap waar je in zou willen wonen'. Iedereen had zich goed voorbereid. Maar voordat de leerlingen aan hun echte schilderij mochten beginnen, moesten ze een aantal oefeningen doen. Ik liet hen negen snelle schetsen maken om hun aandacht even te richten op de essentiële beeldelementen van een schilderij: compositie, ruimte, vorm, kleur, toon en textuur. Ze hebben enorm goed gewerkt en ik vond het geweldig leuk om te zien hoe iedereen op zijn of haar eigen manier de opdrachten uitvoerde. Het eindresultaat was heel divers, iedereen had een persoonlijk schilderij gemaakt, en dat was precies de bedoeling.

WAW-reacties

Wat een leuke reacties kwamen er op de verschijning van de WAW. De mensen die reageren zijn over het algemeen heel enthousiast en vinden de WAW er prachtig uitzien. Illustrator Marian Latour heeft er zelfs een blogje op haar website aan gewijd. Neem een kijkje op www.maclatour.nl.
Hieronder een greep uit de reacties.

Wat is ie prachtig.
Dat heb je ontzettend mooi gemaakt, heel persoonlijk en het geeft een prachtig beeld van je werk.

WOW! Wat een WAW!!

WA(U)W !!!!!!!!!!!
Wat heb je dat weer mooi gemaakt !!! En wat een prachtig interview en schilderijen. Ik heb het met heel veel plezier gelezen en bekeken.

Proficiat, ziet er goed uit, mooi interview ook!

Je magazine is vanavond bij me aangekomen. Ik heb het helemaal langzaam doorgebladerd. Ik vind het in een woord prachtig. Van harte gefeliciteerd! Echt iets om te bewaren en dat ga ik dan ook heel zeker doen.

Het ziet er prachtig uit. En wat een hoop werk is daar in gaan zitten. Ik ben onder de indruk.

Ik heb je magazine gisteravond in bed van kaft tot kaft gelezen, met veel plezier in de lol en voldoening die je in je werk hebt, en met veel waardering voor de combinatie van wijsheid en kwinkslag, die ik erin lees.

Mijn pet af voor het genie achter je reclame-actie. Ook die interviewer. Waar vind je zo'n talent nog!

Een beter netwerk

Daar is ie dan: de WAW! Vandaag hebben de meeste mensen een exemplaar ontvangen.

Diegenen die meer exemplaren hebben besteld, zullen hun envelop morgen krijgen. Dan ga ik ook de pakketjes voor het buitenland klaar maken, waaronder die voor Noorwegen, Denemarken, de Verenigde staten, Australië, Japan en België.

Ik kreeg meteen al een groot aantal enthousiaste reacties in mijn mailbox en op facebook. Hartstikke leuk, want dat is toch een beetje de bedoeling. Zelf vind ik de WAW er ook goed uitzien, ik ben heel blij met de vormgeving, de teksten en het mooie drukwerk. Toch weer iets tot stand gebracht denk ik dan maar, al is het dit keer geen schilderij.

Nu maar hopen dat er ook iets uit voortkomt, want de tijden zijn hard en we moeten door.

Van een maatschappelijke organisatie kreeg ik een bestelling om tien exemplaren tegen betaling af te nemen voor haar bestuur. Super! Dus: heb jij ook personeel of werk je ergens of op een afdeling waarvan je denkt, ja, de WAW zou hier ook een leuk cadeautje zijn, dan graag!

Ken je misschien potentiële kunstkopers die ik een exemplaar kan toesturen, laat het me weten. Wil je zelf meer exemplaren hebben om aan je vrienden en bekenden cadeau te doen, stuur me dan even een mail.

Of ken je misschien journalisten bij de krant of radio of tv, of mensen uit de museumwereld waarvan je denkt, hé, die moeten eens kennis maken met het werk van Paul Dikker, ook dan houd ik mij van harte aanbevolen. Of iemand met een leuk huis of een bedrijf waar ik een mooie huis- of bedrijfstentoonstelling kan maken? Alle ideeën en suggesties zijn heel welkom. Ook die waaraan ik helemaal niet denk.

Wil je zelf misschien eens een print, gouache of schilderij kopen, bel me dan geheel vrijblijvend voor een afspraak.

Vandaag hoorde ik dat de meeste mensen een veel beter netwerk hebben dan ze zelf denken, vandaar dat ik het maar even in de groep gooi. Want zoals jullie inmiddels weten, ik houd van nieuwe, weidse perspectieven. En de schoorsteen moet ook blijven roken, opdat ik nog veel nieuwe mooie schilderijen kan maken.

Beeldpraat. Nog even wachten!

Eigenlijk had hier al vanaf 15 januari mijn nieuwe maandelijkse digitale rubriek 'Beeldpraat' moeten staan. Maar omdat die wordt aangekondigd in het WAW-magazine en Sam Drukker daarin de eerste beeldpraat heeft geschreven, wil ik dat de papieren WAW eerst bij de leden van de WAW-community in de bus ligt, voordat ik haar in mijn weblog publiceer. Lang kan het niet meer duren, want de WAW moet deze week bij mij worden afgeleverd. Ik heb al schrijvers voor de tweede en de derde beeldpraat. Dit wordt leuk. Vinden jullie het een beetje vaag? De oplossing komt met de WAW!

WAW-ramp

Je hebt een WAW-jaar, een WAW-missie, WAW-groeten en nu ook een WAW-ramp. Die ga ik niet breed uitmeten hoor. Maar voor diegenen die op het WAW-magazine wachten, het duurt nog even. Gisteren kreeg ik, enkele dagen later dan afgesproken, acht dozen geleverd met samen 1250 exemplaren. Inmiddels zijn die allemaal weer de deur uit. Nee, niet naar de leden van de WAW-community, jawel, die heb je ook, maar linea recta terug naar de drukker. De kwaliteit was zo slecht dat we de oplage in zijn geheel hebben geweigerd. Hoofdredacteur Harper T. Jensen trok wit weg bij de opening van de dozen en vormgeefster Suzanne Mol had zoveel fouten nog nooit meegemaakt. Gelukkig ben ik stressbestendig. Inmiddels is het drukken van de WAW al door een andere drukkerij ingepland. Die is wel twee keer zo duur, maar uiteindelijk gaat het om de kwaliteit. 'Alles voor de kunst', zeg ik altijd maar. Levering voor 4 februari. Alles zal goed komen.

Iets verschrikkelijks!

Ach jee, we zijn nog niet bekomen van de buitenissige wantoestanden in Hongarije, en nu dit weer. Henk Bleker heeft een 32 jaar jongere vriendin. Ach wat verschrikkelijk, een oude snoeperd las ik al. Binnen het CDA valt dat ook niet goed, want daar zijn ze heel netjes en houden ze niet van dit soort onfatsoenlijke dingen, ondanks dat Bleker een gescheiden en vrij man schijnt te zijn. Nu geloof ik niet dat na alle onthullingen van seksueel misbruik en geestelijke terreur het katholieke deel van die partij nog enig recht van spreken heeft, maar dit terzijde.

Ik hoorde op de radio ook dat de foto in de Telegraaf zo onvoordelig was voor Bleker, dat had toch niet gehoeven. Dus ik heb die foto even opgezocht en ben verbaasd. Die foto waar hij samen met zijn vriendin uit zee komt? Een wat oudere, iets gezette man in zijn zwembroek? Is daar iets raars aan? Ik vind het leuk voor Henk dat hij zo een mooie jonge vrouw aan de haak heeft geslagen. Wie zou zich niet gevleid voelen? Me er gemakkelijk bij voelen zou ik zeker niet, maar ik ben Henk niet. En Barbara ben ik ook niet! Wat zij met hem moet? Geen idee, misschien ruikt hij wel heel lekker en hij is vast heel lief voor haar. Ik vind eigenlijk ook dat ze dat allemaal maar lekker zelf moeten uitzoeken. Maar ja, het is natuurlijk wel heel schokkend dat dit soort op het oog onbegrijpelijke relaties zo maar kan bestaan. Daar zit iets ontregelends in en daar houden de meeste mensen niet van.
Ik zou willen dat men zo verontwaardigd was over het beleid van Bleker, waarin een in jaren zorgvuldig opgebouwd natuurbeheer in snel tempo naar de gallemiese wordt geholpen.

Toevallig ben ik net bezig met mijn belastingen. Ondanks de economische crisis zijn mijn bruto inkomsten nagenoeg gelijk gebleven het afgelopen jaar. Wel moeten mijn collega's en ik nu ineens 13% meer btw betalen dankzij de cultuur-vijandige houding van dit kabinet. Ook iets om echt verontwaardigd over te zijn.

Het kan raar lopen

Als alles volgens plan verloopt heb ik het WAW-magazine binnen tien dagen in huis. En dan te bedenken dat het nog maar net twee maanden geleden is dat ik voor het eerste contact zocht met vormgeefster Suzanne Mol.

Harper T. Jensen en ik waren al enige tijd in gesprek over het uitgeven van een magazine, maar we dachten toen aan een blaadje van acht tot tien pagina's. Alle teksten moesten nog geschreven worden. Het kan raar lopen. Nu ligt er een kant-en-klaar-ontwerp van achtentwintig pagina's bij de drukker met een geplande oplage van 1250 exemplaren, mede mogelijk gemaakt door de enorme inzet van een team van medewerkers, waaronder hoofdredacteur Harper T. Jensen, vormgeefster Suzanne Mol en eindredactrice Cleo Meulman.

Zeven adverteerders droegen financieel een steentje bij, zodat ik nu nog maar een paar weken bruine bonen hoef te eten om de schade enigszins beperkt te houden. Het is qua tijd en geld behoorlijk uit de hand gelopen, dat wel. Maar wat is het bijzonder om de eigen, nietsontziende dynamiek te ervaren die een korte, kleine ingeving op een zonnig terras doet uitgroeien tot een concreet, tastbaar resultaat dat binnen twee weken de wereld in gaat: juist ja, de WAW!

Wakker liggen

Het schijnt heel erg te zijn in Hongarije. Nieuwsuur schonk er ruim aandacht aan gisteravond. Iets met democratie en rechtsstaat, heel Europa schijnt er wakker van te liggen. Ik niet. Ik lig meer wakker van wat er hier in eigen land zoal gebeurt. Een minderheidsregering die alleen via achterkamertjespolitiek kan blijven regeren. Een benoeming van Mr. Aben in de Hoge Raad die door de PVV wordt tegengehouden. Thomas von der Dunk die de Arondéuslezing niet mag houden na kritiek van de PVV. Griffierechten die aanzienlijk worden verhoogd, particuliere beveiligingsbedrijven die steeds meer taken van de politie overnemen. Criminalisering en marginalisering van asielzoekers, buitenlanders en werkloze uitkeringsgerechtigden.

Dat is allemaal nog tot daaraan toe. Maar waar ik echt slapeloze nachten van heb is de al maar groeiende macht van de overheid, voor wie iedereen bij voorbaat verdacht is. Geen paspoort meer zonder vingerafdruk. Geen weg meer zonder camera; de overheid streeft naar een landelijk dekkend netwerk van camera's op alle wegen in Nederland. Cameratoezicht in dorpen en steden, OV-chipkaart, afluisterpraktijken, opslag van gegevens van telefoon- en e-mailverkeer. Alle kenmerken van wat we vroeger een politiestaat noemden. Ik weet het niet hoor, maar misschien is het zo slecht nog niet in Hongarije.

Help, ik ben geen marketeer!

Waar een mens zich al niet mee moet bezighouden. Omdat mijn WAW-magazine deze maand verstuurd gaat worden, heb ik een goed adressenbestand nodig. Alle personen met voor mij dubieuze postadressen van jaren geleden heb ik aangeschreven met de vraag of zij nog post van mij willen blijven ontvangen. Daar krijg ik allerlei reacties op. Ook heb ik mensen per e-mail, Facebook en Linkedin gevraagd om mij hun adressen op te sturen en die van hun vrienden die ook een WAW willen ontvangen. Daar komen veel reacties op. Al met al een heel geadministreer waar ik al dagenlang mee zoet ben. Ik kopieer en plak wat af.

Tegelijkertijd zijn er ook mensen die niet reageren, waarvan ik geen postadressen heb maar die vermoedelijk wel een exemplaar van de WAW willen ontvangen. Moet ik daar dan achterheen gaan of het toch maar laten? Ik denk het laatste want hoe leuk de WAW ook wordt, ik wil het de mensen absoluut niet opdringen. Marketeers en relatiebeheerders weten vast wel raad met dit soort vragen. Ik ben slechts een eenvoudig beeldend kunstenaar die graag zijn passies deelt en zijn schilderijen de wereld instuurt.