In de bruine tempel had hij van mooie muziek genoten. In de lichtgroene barak was er plek om te slapen. Er logeerden gelijkgestemde geesten en iedere avond werd er een feestmaal bereid en aten ze met z’n allen op het zandkleurige plein in de ondergaande zon. Hij had zich in deze oase makkelijk nog enkele dagen prima kunnen vermaken maar hij moest verder. Zien wat er achter de volgende berg te zien was. Praten met nieuwe mensen en hun gerechten proeven. De man met de witte bus had hem een lift aangeboden maar hij ging liever lopen om niets van de omgeving te missen. Het fototoestel om de schouder en de blik naar buiten gericht. Daar gaat mijn vader.
Dorine Wiersma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten