Gisteren heb ik opnieuw een berg bestegen. Ik was heel hoog, er lag her en der nog sneeuw. Het uitzicht was fantastisch. Het was ook een beetje eng. Ik dacht: als ik hier toch uitglijd en in de diepte naar beneden kukel, dan vinden ze me de eerst komende tijd niet terug. Ik was ook bang om te verdwalen. Dat ik het spoor naar beneden niet meer terug zou kunnen vinden. Je hoort van die rare verhalen soms. Het was een bijzonder landschap daarboven. Al die kale, gigantische rotsblokken. Zwaar, massief, hard, oud, verweerd, gebarsten, groen uitgeslagen, soms bemost. Als zo'n rotsblok toch gaat schuiven... Ik hoorde eerder dat gemiddeld twee mensen per jaar in Noorwegen door vallend gesteente worden getroffen. Zit je in de auto, pats boem, hartstikke dood. Dat kan gebeuren, dat is de natuur, het lot. Maar ik ben veilig weer beneden gekomen, een hele ervaring rijker. Dat is belangrijk want de bergen en de stenen rotsblokken gebruik ik immers in mijn werk. Ik ben er zeker van dat inhoudelijke kennis, affiniteit en vertrouwdheid met het onderwerp het resultaat ten goede komen. Dat zouden opiniepeilers zich ook eens moeten realiseren als ze de 'gewone' Nederlander voor de zoveelste keer naar hun mening vragen. De wereld is niet simpel, en hoe daar met elkaar iets moois van te maken, evenmin.
2 opmerkingen:
Dat soort dingen moet je je nooit bedenken als je nog bovenop die berg staat en dus ook nog naar beneden moet, maar als je lekker veilig in je bedje ligt ofzo.
Maarreh, krijg je ook gevarengeld voor al die studie? Anders zou ik toch maar eens een monoloog aangaan met je werkgever.
Een reactie posten