dinsdag 28 juni 2011

Beeldend kunstenaar Paul Dikker is zó blij dat de Uitmarkt doorgaat!

Gelukkig ben ik hier in Noorwegen goed bereikbaar. Zo krijg ik net een e-mail binnen van Kunsten '92 dat er op de komende Uitmarkt zeker ook aandacht voor de bezuinigingen zal zijn. Lees ik het goed? Gaat de Uitmarkt gewoon door? Hebben die onderbetaalde en overbelaste werkers in de theaters daar nog energie voor over? Zijn er nog vrijwilligers te vinden nu 60% van de Nederlanders het eens is met de bezuinigingen op de kunstbegroting? Hebben die theaters niets anders te doen nu ze zo in hun voortbestaan worden bedreigd? Samenwerkingsverbanden onderzoeken misschien, fondsenwerving entameren, vriendenclubs oprichten? Ik dacht dat het eind augustus wel heel stil zou zijn in Amsterdam dit jaar. Uitgestorven eigenlijk. Maar nee hoor, de voorbereidingen zijn in volle gang. Ik zie op de website dat er een uitgebreid programma met vele podia wordt aangekondigd. Alles weer gratis en voor niets zeker? Het feest gaat gewoon door? Artiesten werken ook weer graag onbetaald mee? Wat fantastisch! Wat geweldig! En wat zal iedereen blij zijn. De drukkers die het drukwerk verzorgen, de papier-en inktfabrikanten en al de mensen die daar werken, de ontwerpers, de websitebouwers, de conducteurs, machinisten, trambestuurders en buschauffeurs die de bezoekers naar hun plaats van bestemming brengen. En de podiumbouwers, hekwerkverhuurders en afrasteringvervoerders niet te vergeten. En de werkers in de horeca natuurlijk. En de mensen die het bier brouwen voor deze gelegenheid, en de mensen die de broodjes bakken en de mensen die de kaas voor op de broodjes verkopen en de mensen die de kaassnijmachines produceren en al de mensen die in de fabrieken werken waar schoonmaakmiddelen en schuursponsjes en afwasborstels worden gemaakt om na afloop van de Uitmarkt de boel weer aan kant te maken. Wat goed dat de kunstensector toch zo sociaal is en op de achtergrond o zo bescheiden zo een geweldige bijdrage levert aan onze economie. En dat in deze voor haar zo moeilijke tijden. Lief, heel lief. En die aandacht voor de bezuinigingen, hoe zal die er dit keer uitzien? Drie witte kruisjes op onze facebookprofielen misschien, omdat de Uitmarkt immers in Amsterdam plaatsvindt?

Beeldend kunstenaar Paul Dikker geniet van de regenwolken tijdens het cultuurdebat


Gisteren heb ik de hele dag aan een van mijn grote schilderijen gewerkt. Een hele berg overgeschilderd en een aantal kleurnuances veranderd. Iets koelere grijzen voor de rotspartijen gebruikt, waardoor de verhouding met de warme rode lucht beter en sprekender is geworden. Het schilderij is nog niet helemaal klaar, maar het begint wel in de buurt te komen. Vanaf half vier heb ik tegelijkertijd naar het cultuurdebat geluisterd en deels gekeken via het rechtstreekse internetkanaal van de Tweede Kamer. Geweldig dat dat zo maar kan. Wat mij nog het meest frappeerde is dat PVV, VVD en de staatssecretaris de toon hekelden van de oppositie. Ik noem dat een gotspe. De cultuursector gedraagt zich mijns inziens heel netjes gezien de omstandigheden. De mensen die wel eens mijn artikelen hebben gelezen, zie publicaties op mijn web-site www.pauldikker.nl, weten dat ik tegenover een aantal subsidies in mijn eigen sector heel erg kritisch sta. Daarover een volgende keer meer. Maar wat mij vooral zo beangstigt is dat de regering zo rigoureus te werk gaat. Wij waren lang een redelijk land waar je je als minderheid enigszins beschermd kon voelen door de gematigde politiek van samenwerkende elites van verschillende zuilen en politieke stromingen. Dat tolerante en sociale Nederland bestaat niet langer, niets is meer zeker, zelfs puur Nederlandse instituten niet, met een lange en indrukwekkende traditie. Schokkend ergens. Intussen regent het hier de hele dag, maar biedt de laaghangende bewolking een prachtige aanblik.

zondag 26 juni 2011

Beeldend kunstenaar Paul Dikker geeft een kiekje in de keuken


Ja, het is maar een kiekje en dat is ook de bedoeling. Want als het schilderij straks klaar is, laat ik het fotograferen door de ervaren en deskundige kunstfotograaf Tom Haartsen, die al jarenlang al mijn schilderijen fotografeert. Het afgebeelde schilderij ben ik vorige week begonnen, er zitten nu twee lagen verf op. Ik ben deze berg heel anders aan het schilderen dan ik normaal doe, hij is veel opener geschilderd, losjes, met verschillende kleuren verf. Hopelijk kan ik die openheid bewaren, ook als er volgende lagen overheen komen. De berg vormt nu een mooi contrast met de rustige en geleidelijk verlopende lucht. Als die nog twee of drie lagen krijgt, gaat hij stralen, dat weet ik zeker. Toch speel ik met de gedachte om daar misschien een of meer wolkjes, of misschien wel grote wolken in te plaatsen. Die moeten dan de tegenstelling met de berg niet teveel gaan verstoren. Zo zou ik de wolken in het water kunnen laten reflecteren en iets meer met het onderste vlak kunnen doen. Want dat moet niet té onbepaald zijn. Ik wil wel dat het de suggestie van water heeft, zonder dat het naturalistisch wordt. Hoe strakker dat vlak is, hoe beter die berg uitkomt. Maar hoe behandel ik het water als strakke, geabstraheerde vorm, en breng ik er tegelijkertijd toch beweeglijkheid in aan? Daar zit het probleem. Gelukkig heb ik één zekerheid: gaandeweg dient zich al schilderend meestal wel een oplossing aan. Nu kan het nog alle kanten op.
I keep you posted, zoals de Engelsen schijnen te zeggen.

donderdag 23 juni 2011

Ross Donlon-Not Impossible


De Australische dichter Ross Donlon schreef dit gedicht naar aanleiding van mijn schilderij.

Not Impossible

After the painting by Paul Dikker

although the sky is hot and black
and the ochre plain flat as science
and although the mountains gape
from the wings like dead, lifeless things
and although the final peak in the dark distance
could be a Mount Everest of creamy chemical tailings
there is enough light coming from something
unseen to glisten the peaks and ridges
and throw a full length shadow of the small dark suited man
standing feet apart and looking away to his left
as though he found exactly what he came for.

dinsdag 21 juni 2011

Beeldend kunstenaar Paul Dikker legt ambassadeurschap neer


Gisteren heb ik definitief mijn Nederlandse ambassadeurschap neergelegd. Nu wappert hier een Noorse vlag. Oh, jullie wisten niet dat ik ook ambasadeur was naast mijn werk als kunstenaar en mijn activiteiten als cultureel ondernemer? Wel, als je in het buitenland werkt, ben je altijd ook een soort ambassadeur voor je eigen land. Hoe gaan die dingen? Ik kom nu al zes jaar in Noorwegen en ken inmiddels aardig wat mensen hier. Dan praat je met elkaar, over van alles en nog wat, ook over Noorwegen en Nederland. Als ik een beetje leuk doe hier dan ben ik toch die aardige, beleefde, graag geziene vent uit Nederland, dat bijzondere libertaire Nederland met zijn coffeshops, zijn openheid en handelsgeest, zijn tolerante klimaat waar andersdenkenden, kunstenaars, homosexuelen en mensen uit andere culturen zich thuis voelen. Een hoogontwikkeld land, goed georganiseerd, dat zijn verantwoordelijkheden in de wereld kent. Maar dat beeld bevestig ik niet langer. Ik vertel hier over het afgrijselijke politieke klimaat dat maatschappelijke tegenstellingen aanwakkert, over politieke elites die hun pacificerende taken niet langer vervullen, over de afbraak in de gezondheidszorg en over de bezuinigingen in kunst en cultuur. De mensen hier weten niet wat ze horen. Gisteren heb ik de Cultuurchef van de gemeente Kvam, Lars Erik Klafstad, een mail gestuurd om hem te bedanken voor het atelier dat de gemeente mij hier ter beschikking stelt. En dat dat in een dermate schril contrast staat met de kunstvijandige houding van de Nederlandse politiek, dat het werkelijk een verademing is om drie maanden in Noorwegen te mogen werken. Letterlijk zo geschreven! Dat is mijn verzet tegen de regering en haar bezuinigingsplannen. Wij als kunstenaars hebben heel wat meer invloed dan men zich gewoonlijk realiseert. Als de politiek ons negeert en respectloos behandelt, laten wij dan ook met zorg onze positie innemen. Ik wil niet langer een uithangbord van Nederland zijn. Afgelopen met het ambassadeurschap, klaar!

zondag 19 juni 2011

Beeldend kunstenaar Paul Dikker gedicht

Nee, ik woon hier dan wel pal aan de fjord, maar lekgeraakt ben ik niet. En als ik lek zou raken, gebeurt er nog niets want ik ben doorgaans veilig op het droge. Ook vandaag heb ik weer de hele dag binnen gewerkt, ondanks dat de zon scheen en er een boten- en muziekfestival (ik heb die combinatie niet bedacht) in Norheimsund was. Dat is de meest nabije grote plaats in de omgeving, 28 km hier vandaan. Ik heb het te druk met mijn werk en ben met drie nieuwe olieverfschilderijen bezig, die langzaam maar gestaag hun vorm krijgen. Desalniettemin maak ik toch af en toe tijd voor een praatje met de mensen hier in huis en wat wil het geval? Een van hen is de Australische dichter Ross Donlon. Ross is niet alleen een aardige man maar ook een gedreven dichter die hier het ene na het andere 'deathless poem' (onsterfelijk, tijdloos gedicht) uit zijn pen laat vloeien. Hij publiceerde verschillende boeken en leest zijn gedichten voor op festivals binnen en buiten Australië. Hij was de winnaar van de Arvon International Poetry Competition in Groot-Brittanië. En nu heeft Ross een gedicht gemaakt naar aanleiding van een schilderij van mij. Het gaat om het schilderij 'Niet onmogelijk', te vinden op mijn web-site www.pauldikker.nl. Een van de volgende dagen zal ik het gedicht samen met het schilderij hier publiceren. Ross heeft zijn gedicht en een afbeelding van het schilderij aangeboden aan een grote Australische krant. Afwachten maar of deze het gaat publiceren. Dat is in ieder geval heel wat leuker dan het wachten op het Tweede Kamerdebat over de domme bezuinigingen die VVD en CDA aan de Nederlandse kunst en cultuur willen opleggen.

zaterdag 18 juni 2011

Kunstschilder Paul Dikker vaart langs de kust van Noorwegen


Nou, ik vaar niet echt langs de kust van Noorwegen hoor. Dit keer niet. Maar ik volg op mijn computer de tocht van de MS NordNorge, een van de schepen van de Hurtigruten. Het schip is nu in Trondheim en komt 22 juni aan in Kirkenes, helemaal in het Noorden van Noorwegen, tegen de Russische grens aan. Ik heb die reis, 2600 km heen en ook weer 2600 km terug, in de koude winter van 2008 gemaakt, toen het de hele dag vroor en donker was. Nu is het voortdurend licht. Op Hurtigruten LIVE - hurtigruten.com is te zien hoe mooi het in Noorwegen is. Ik zou zo een reis graag nog eens maken en mij laten inspireren door de stilte en de overweldigende schoonheid van het landschap. Maar ik geniet ook van mijn eigen fjord hier voor de deur. Tussen mijn schildersessies door loop ik regelmatig naar buiten en tuur ik in de onbestemde verte. Alleen met mijn gedachten prijs ik mij gelukkig dat ik ver weg ben van dat Nederland, waar een uitgesproken rechts kabinet onze culturele en maatschappelijke infrastructuur op een ongekende wijze vernietigt.

dinsdag 14 juni 2011

Beeldend kunstenaar/ kunstschilder Paul Dikker kreeg bezoek


Op dinsdag lunchen wij kunstenaars in Messen meestal samen. Vanmiddag zaten wij met zijn zevenen in de gezamenlijke keuken op de eerste etage te eten, toen er onverwacht gestommel op de trap klonk. De buitendeur is normaal altijd op slot, nu kennelijk niet. Wie kon dit zijn? Het bleek een echtpaar te zijn, wonend in Ålvik, dat naar mij op zoek was en mijn werk wilde komen bekijken. Ineens herkende ik hen van de muziekavond in het gemeenschapshuis waar ik vorige week uit nieuwsgierigheid en om kennis te maken met de plaatselijke bevolking naar toe was gegaan. Dit echtpaar maakte mij wat wegwijs en was heel geïnteresseerd in mij en naar wat ik in Ålvik kwam doen. Ik had ze een ansichtkaart van mij gegeven en gezegd dat ze altijd welkom waren om te komen kijken. En dat kwamen ze nu dus doen. Ik wist niet hoe ik het had. Wat ontzettend leuk! Ik heb hen meegenomen naar mijn werkruimte op de begane grond en laten zien waar ik mee bezig ben. Ze wilden ook graag mijn schilderijen bekijken die ik uit Amsterdam had meegenomen. "Ja, we weten alles van je, we hebben je web-site bekeken en met veel mensen over je gesproken de afgelopen week." Ze wilden eigenlijk meteen een schilderij kopen maar vanwege de prijs, slapen ze daar nog een nachtje over. In ieder geval ben ik uitgenodigd om hun eigen gemaakte cider te komen drinken en hij zal mij binnenkort een bijzondere vallei laten zien. Ik geniet van deze onverwachte, mooie ontmoetingen en beschouw ze als het resultaat van mijn leven als onafhankelijk kunstenaar en zelfstandig ondernemer. Wat ben ik in deze dagen van grootscheepse bezuinigingen blij dat ik nooit van mijn leven afhankelijk ben geweest van kunstsubsidies. Ook al werd je zonder het keurmerk van een kunstsubsidie eigenlijk nauwelijks serieus genomen door het moderne kunst-establishment.

Beeldend kunstenaar Paul Dikker beklimt een berg


Als deze foto geen bewijs is! Inderdaad, aan het eind van de middag heb ik mijn kwasten schoongemaakt, mijn lichtgewicht rugzakje gepakt en ben ik op pad gegaan. Vanuit mijn atelier hier in het Noorse plaatsje Ålvik aan de Hardangerfjord kijk ik uit op een berg, een grote, woeste, donkere berg. Vanmiddag kreeg ik opeens de geest, misschien vanwege de Pinksteren, en ben ik die berg gaan beklimmen. Er was iets dat op een pad leek, tamelijk onbegaanbaar, en af en toe stond er op een steen of boom een rode T gekalkt. Van een boomtak maakte ik een stok waarmee ik mijn evenwicht kon bewaren. Na twee uur inspannend klimmen en klauteren, stond ik hoog op de berg en had ik een fantastisch uitzicht over de fjord. Pal naast mij stroomde het smeltende ijs met grote snelheid naar beneden. Het was rond 19.30 uur en ineens zag ik dat het mooie weer snel aan het omslaan was. Ai, als het zou gaan regenen, zouden de rotsen spiegelglad worden en zou het erg gevaarlijk worden. Dus spoedde ik mij naar beneden. Het was af en toe knap stijl en behoorlijk glad en ik moest geregeld zoeken naar het vervolg van het pad naar beneden. Verschillende keren gleed ik bijna uit maar kon ik mij net overeind houden met mijn stok, of door een tak van een boom of struik te grijpen. Toen ik vlak langs een afgrond verder naar beneden moest, werd mij de weg versperd door een grote groep loeiende schapen. Ik wist helemaal niet dat schapen konden loeien. Op zachte toon, verzoenend pratend tegen de reusachtige dieren, wurmde ik mij er langs en vervolgde mijn weg. Net voordat het ging regenen kwam ik met pijnlijke knieën en geschuurde handen beneden in het dorp aan. Moe van de inspanning, maar met een schoon en opgeruimd gemoed. De benepen bezuinigingen van het kabinet Rutte op de kunsten en de zorg waren even heel ver weg.