Beeldend kunstenaar Paul Dikker voelt zich erg schuldig

Zo is het maar net. Nou heb ik toch reeds dertien (13!) volgers en die hebben al dagen lang geen nieuw blogje van mij kunnen lezen. Ik ben eergisteren met een stukje over de positieve kanten van de bezuinigingen begonnen maar dat is nog niet klaar. En het geval wil dat ik mij de afgelopen dagen nog meer dan anders op het schilderen heb gestort. Want ik word zenuwachtig van al die onaffe schilderijen om mij heen. En ik ben hier al meer dan vijf weken aan het werk. Maar collega Wim die enkele jaren geleden naar Noorwegen is verhuisd en zijn atelier ook hier in Messen heeft, vindt gelukkig dat ik al heel erg opgeschoten ben. "Olieverf is een traag medium Paul, geheel uit de tijd", roept hij mij schaterlachend toe. Dat stelt mij enigszins gerust, en hij heeft natuurlijk gelijk. Maar ik werk hier, een enkele uitzondering daar gelaten, zeven dagen in de week, dus dan moet er toch iets substantieels uitkomen, niet dan? Maar vandaag ben ik erg goed opgeschoten, het afgebeelde schilderij (eenvoudig dus slecht kiekje), is nog niet klaar maar wel in een eindstadium. Zal ik er nog een vrouw in Hardangerklederdracht inzetten, of misschien een eland of rendier? Wat vinden jullie? Wees niet bang om te reageren hoor, ik doe toch wat ik zelf wil en datgene, waarvan ik zelf denk dat het het beste is. Dat is namelijk onderdeel van mijn vak!