Op bezoek bij Knut Vaage

Gisteren heb ik mijn vriend Knut Vaage (www.knutvaage.com) opgezocht in zijn cabin. Knut is een gepassioneerd en succesvol componist van contemporaine muziek die veel van zijn composities in opdracht maakt. Zijn composities worden in de hele wereld uitgevoerd. Volgend jaar gaat een grote opera van hem in première in het nieuwe, prachtige operagebouw in Oslo. Zijn cabin ligt nogal afgelegen, hij heeft er geen internetverbinding en hij gebruikt het vooral om zich terug te trekken uit de stad en zich op zijn werk te richten. Dat kan ik goed begrijpen. De reis er naartoe was lang, zo'n tweeëneenhalf uur rijden langs de fjord op verschrikkelijk smalle en kronkelige wegen, en een half uur met de boot. Maar het was de moeite waard, Noorwegen is zo mooi.

Eigenlijk zouden we gaan vissen maar uiteindelijk kozen we voor een wandeling in het bos. Knut en ik kennen elkaar al vanaf mijn eerste bezoek aan Noorwegen. Sindsdien volgen we elkaars werk. Hij heeft verschillende tentoonstellingen van mij bezocht en ik heb geregeld premières en andere uitvoeringen van zijn composities bijgewoond. We hebben veel gemeenschappelijk en we zijn allebei min of meer 'workaholic'. Het was goed om met elkaar van gedachten te wisselen over de betekenis van inspiratie, een leven mét of zonder kunst en over de vraag of je als kunstenaar al dan niet moet streven naar de puurheid van een kunstwerk. Onderweg kwamen we een Pool met een hengel tegen en een plastic zak vol vers gevangen vis.
's Avonds was ik bij het openingsconcert van de Volksmuziekweek in Kvinnherad waar de nieuwste compositie van Knut, 'I vrimmelen', zijn wereldpremière beleefde. Bijzonder dat deze eigentijdse reconstructie van oude liedjes en wijsjes uit de streek in een traditionele context van een volksmuziekfestival toch wordt uitgevoerd en gewaardeerd in Noorwegen. Op de foto hieronder bedankt Knut het orkest.

In de stikdonkere nacht namen we afscheid aan de kant van de weg, elkaar succes wensend met het werk en hopend op een spoedig weerzien. Het was een mooie, waardevolle dag.

Beeldpraat verplaatst!

Hé, het is vandaag de 16de van de maand en er staat geen nieuwe beeldpraat op deze pagina? Dat klopt! De rubriek Beeldpraat publiceer ik vanaf heden op een apart adres zodat al de beeldpraats onder elkaar staan en gemakkelijk zijn terug te lezen. Nieuw adres: waw-beeldpraat.blogspot.com, ook te vinden als aparte knop in de menubalk van mijn website www.pauldikker.nl.

Op deze pagina blijf ik gewoon de nieuwste ontwikkelingen aankondigen en plaats ik regelmatig andere stukjes tekst. Ook blijf ik hier mijn foto's publiceren van het mooie landschap in Noorwegen, van tentoonstellingen en nieuwe schilderijen. En af en toe bied ik hier tegen een gereduceerde prijs een werkje aan voor de snelle beslisser, degene die het eerste reageert. Alles blijft dus bij het oude, alleen de beeldpraats staan voortaan ergens anders.

"Doe maar", zei Wim

Opnieuw een schitterende dag met temperaturen boven nul. "Wat vind je Wim, moet ik weer naar buiten?" "Doe maar, nu is het nog mooi, één fikse wind en al de mooi gekleurde herfstbladeren waaien van de bomen." Dus ik ben er vanmiddag weer op uitgetrokken. Het was moeilijk een goed pad te vinden en ik kwam terecht in een heel drassig en zompig gebied waar ik af en toe behoorlijk in wegzakte. Geregeld moest ik een waterstroompje oversteken, springend van steen tot steen. Mijn bergschoenen hebben het weer flink te verduren gehad, maar daar zijn ze voor gemaakt. 

Tijdens zo'n wandeling schiet er van alles door je hoofd. Ik dacht eraan hoe leuk ik het eigenlijk vind dat ik afgelopen week ook nog een groot schilderij heb verkocht. Aan een ouder echtpaar dat in hun hele leven nog nooit eerder een echt kunstwerk had aangeschaft. Vorig jaar hadden ze mijn schilderij voor het eerst gezien en ze konden het niet uit hun hoofd zetten. Het bevestigt mij in mijn standpunt dat goede kunst altijd overtuigt en enthousiasmeert en dat iedereen in potentie voor schoonheid ontvankelijk is. Ik prijs mij dan ook gelukkig dat mijn werk weerklank vindt onder brede lagen van de bevolking, en dat ik voor de waardering ervan niet afhankelijk ben van het zuinige exclusivisme van een modieuze kunstelite. Zoals mijn motto luidt: 'Kunst voor alle mensen'. 

Hardanger Open

Afgelopen weekeinde waren er Open Ateliers in heel Hardanger. Ik kan niet zeggen dat het echt storm liep, maar de mensen die mij hier bezochten, waren wel serieus geïnteresseerd. Ik kreeg veel leuke reacties en het onderstaande schilderij uit mijn serie Ålvikse Koffer Schilderijen verkocht ik aan een aardige mevrouw die er onmiddellijk voor viel. Leuk is het toch wanneer een schilderij zo tot de verbeelding spreekt van iemand die mijn werk niet eerder heeft gezien.

De helft van deze afgelopen maart gemaakte serie is al verkocht. Ik heb ook nog een soortgelijk schilderij, iets spannender van kleur misschien met de blauwe voorgrond en de egaal groene lucht.

Iemand belangstelling? Specificaties: AKS nr. 5, acryl op linnen, 40 x 30 cm, 2012. Inclusief elegante baklijst in gebroken wit. In de nasleep van 'Hardanger Open' tijdelijk voor slechts 975 euro inclusief btw. Betalen in termijnen is mogelijk. Bij interesse klik op info@pauldikker.nl of stuur een berichtje via Facebook of Twitter.

Nu ga ik weer verder want mijn nieuwe schilderijen hangen met opgetrokken wenkbrauwen aan de wand, mij vragend om snel voltooid te worden.

Het moest van Wim

Gisteren had ik tot 3.00 uur 's nachts opgewonden gewerkt aan een nieuw schilderij, waardoor ik vanmorgen een beetje moe mijn atelier moest inrichten en schoonmaken voor de open ateliers in Hardanger dit weekeinde. Vanmiddag wilde ik eigenlijk weer doorgaan met mijn schilderij, maar collega-schilder en vriend Wim vond pertinent dat ik naar buiten moest. "Het is echt maar één dag mooi weer deze week en volgende week zijn de herfstkleuren voorbij." Ik had er helemaal geen zin in maar ik wist dat hij gelijk had. Ik heb mijn bergschoenen aangetrokken en ben naar een plek gegaan waar ik met mijn auto een eind de bergen op kon rijden.

De weg ging steil omhoog en op een gegeven moment kwam ik bij een hek met een waarschuwingsbordje erop bevestigd. Mocht of kon ik hier niet verder rijden zodat ik straks meer tijd had om te voet omhoog te klauteren? Vorige week had ik al een keer achteruit een berg moeten afrijden omdat ik boven niet kon keren. Wat zou dit bordje nu betekenen? Tot mij inviel dat het waarschijnlijk een waarschuwing was voor het hek zelf! Ik ben maar koelbloedig doorgereden tot het pad ophield. Te voet ging ik verder, de zon scheen en het was lekker weer met een temperatuur boven nul.

Wat was het prachtig. Heerlijk om buiten te zijn, te wandelen en een beetje om me heen te kijken. En dan te bedenken dat ik dat bijna had gemist. En dat we eigenlijk elke dag van alles missen omdat we maar op onze plaats blijven zitten en in onze eigen vertrouwde gedachtes blijven hangen. Met enige regelmaat bedenk ik weer dat ik meer moet 'bewegen'. Alleen al een simpele verandering van blikveld biedt een nieuwe ervaring van de wereld. Daarom ook ben ik zo graag hier. En ben ik hier vaak zo intens gelukkig.