Beeldpraat. Nog even wachten!

Eigenlijk had hier al vanaf 15 januari mijn nieuwe maandelijkse digitale rubriek 'Beeldpraat' moeten staan. Maar omdat die wordt aangekondigd in het WAW-magazine en Sam Drukker daarin de eerste beeldpraat heeft geschreven, wil ik dat de papieren WAW eerst bij de leden van de WAW-community in de bus ligt, voordat ik haar in mijn weblog publiceer. Lang kan het niet meer duren, want de WAW moet deze week bij mij worden afgeleverd. Ik heb al schrijvers voor de tweede en de derde beeldpraat. Dit wordt leuk. Vinden jullie het een beetje vaag? De oplossing komt met de WAW!

WAW-ramp

Je hebt een WAW-jaar, een WAW-missie, WAW-groeten en nu ook een WAW-ramp. Die ga ik niet breed uitmeten hoor. Maar voor diegenen die op het WAW-magazine wachten, het duurt nog even. Gisteren kreeg ik, enkele dagen later dan afgesproken, acht dozen geleverd met samen 1250 exemplaren. Inmiddels zijn die allemaal weer de deur uit. Nee, niet naar de leden van de WAW-community, jawel, die heb je ook, maar linea recta terug naar de drukker. De kwaliteit was zo slecht dat we de oplage in zijn geheel hebben geweigerd. Hoofdredacteur Harper T. Jensen trok wit weg bij de opening van de dozen en vormgeefster Suzanne Mol had zoveel fouten nog nooit meegemaakt. Gelukkig ben ik stressbestendig. Inmiddels is het drukken van de WAW al door een andere drukkerij ingepland. Die is wel twee keer zo duur, maar uiteindelijk gaat het om de kwaliteit. 'Alles voor de kunst', zeg ik altijd maar. Levering voor 4 februari. Alles zal goed komen.

Iets verschrikkelijks!

Ach jee, we zijn nog niet bekomen van de buitenissige wantoestanden in Hongarije, en nu dit weer. Henk Bleker heeft een 32 jaar jongere vriendin. Ach wat verschrikkelijk, een oude snoeperd las ik al. Binnen het CDA valt dat ook niet goed, want daar zijn ze heel netjes en houden ze niet van dit soort onfatsoenlijke dingen, ondanks dat Bleker een gescheiden en vrij man schijnt te zijn. Nu geloof ik niet dat na alle onthullingen van seksueel misbruik en geestelijke terreur het katholieke deel van die partij nog enig recht van spreken heeft, maar dit terzijde.

Ik hoorde op de radio ook dat de foto in de Telegraaf zo onvoordelig was voor Bleker, dat had toch niet gehoeven. Dus ik heb die foto even opgezocht en ben verbaasd. Die foto waar hij samen met zijn vriendin uit zee komt? Een wat oudere, iets gezette man in zijn zwembroek? Is daar iets raars aan? Ik vind het leuk voor Henk dat hij zo een mooie jonge vrouw aan de haak heeft geslagen. Wie zou zich niet gevleid voelen? Me er gemakkelijk bij voelen zou ik zeker niet, maar ik ben Henk niet. En Barbara ben ik ook niet! Wat zij met hem moet? Geen idee, misschien ruikt hij wel heel lekker en hij is vast heel lief voor haar. Ik vind eigenlijk ook dat ze dat allemaal maar lekker zelf moeten uitzoeken. Maar ja, het is natuurlijk wel heel schokkend dat dit soort op het oog onbegrijpelijke relaties zo maar kan bestaan. Daar zit iets ontregelends in en daar houden de meeste mensen niet van.
Ik zou willen dat men zo verontwaardigd was over het beleid van Bleker, waarin een in jaren zorgvuldig opgebouwd natuurbeheer in snel tempo naar de gallemiese wordt geholpen.

Toevallig ben ik net bezig met mijn belastingen. Ondanks de economische crisis zijn mijn bruto inkomsten nagenoeg gelijk gebleven het afgelopen jaar. Wel moeten mijn collega's en ik nu ineens 13% meer btw betalen dankzij de cultuur-vijandige houding van dit kabinet. Ook iets om echt verontwaardigd over te zijn.

Het kan raar lopen

Als alles volgens plan verloopt heb ik het WAW-magazine binnen tien dagen in huis. En dan te bedenken dat het nog maar net twee maanden geleden is dat ik voor het eerste contact zocht met vormgeefster Suzanne Mol.

Harper T. Jensen en ik waren al enige tijd in gesprek over het uitgeven van een magazine, maar we dachten toen aan een blaadje van acht tot tien pagina's. Alle teksten moesten nog geschreven worden. Het kan raar lopen. Nu ligt er een kant-en-klaar-ontwerp van achtentwintig pagina's bij de drukker met een geplande oplage van 1250 exemplaren, mede mogelijk gemaakt door de enorme inzet van een team van medewerkers, waaronder hoofdredacteur Harper T. Jensen, vormgeefster Suzanne Mol en eindredactrice Cleo Meulman.

Zeven adverteerders droegen financieel een steentje bij, zodat ik nu nog maar een paar weken bruine bonen hoef te eten om de schade enigszins beperkt te houden. Het is qua tijd en geld behoorlijk uit de hand gelopen, dat wel. Maar wat is het bijzonder om de eigen, nietsontziende dynamiek te ervaren die een korte, kleine ingeving op een zonnig terras doet uitgroeien tot een concreet, tastbaar resultaat dat binnen twee weken de wereld in gaat: juist ja, de WAW!

Wakker liggen

Het schijnt heel erg te zijn in Hongarije. Nieuwsuur schonk er ruim aandacht aan gisteravond. Iets met democratie en rechtsstaat, heel Europa schijnt er wakker van te liggen. Ik niet. Ik lig meer wakker van wat er hier in eigen land zoal gebeurt. Een minderheidsregering die alleen via achterkamertjespolitiek kan blijven regeren. Een benoeming van Mr. Aben in de Hoge Raad die door de PVV wordt tegengehouden. Thomas von der Dunk die de Arondéuslezing niet mag houden na kritiek van de PVV. Griffierechten die aanzienlijk worden verhoogd, particuliere beveiligingsbedrijven die steeds meer taken van de politie overnemen. Criminalisering en marginalisering van asielzoekers, buitenlanders en werkloze uitkeringsgerechtigden.

Dat is allemaal nog tot daaraan toe. Maar waar ik echt slapeloze nachten van heb is de al maar groeiende macht van de overheid, voor wie iedereen bij voorbaat verdacht is. Geen paspoort meer zonder vingerafdruk. Geen weg meer zonder camera; de overheid streeft naar een landelijk dekkend netwerk van camera's op alle wegen in Nederland. Cameratoezicht in dorpen en steden, OV-chipkaart, afluisterpraktijken, opslag van gegevens van telefoon- en e-mailverkeer. Alle kenmerken van wat we vroeger een politiestaat noemden. Ik weet het niet hoor, maar misschien is het zo slecht nog niet in Hongarije.

Help, ik ben geen marketeer!

Waar een mens zich al niet mee moet bezighouden. Omdat mijn WAW-magazine deze maand verstuurd gaat worden, heb ik een goed adressenbestand nodig. Alle personen met voor mij dubieuze postadressen van jaren geleden heb ik aangeschreven met de vraag of zij nog post van mij willen blijven ontvangen. Daar krijg ik allerlei reacties op. Ook heb ik mensen per e-mail, Facebook en Linkedin gevraagd om mij hun adressen op te sturen en die van hun vrienden die ook een WAW willen ontvangen. Daar komen veel reacties op. Al met al een heel geadministreer waar ik al dagenlang mee zoet ben. Ik kopieer en plak wat af.

Tegelijkertijd zijn er ook mensen die niet reageren, waarvan ik geen postadressen heb maar die vermoedelijk wel een exemplaar van de WAW willen ontvangen. Moet ik daar dan achterheen gaan of het toch maar laten? Ik denk het laatste want hoe leuk de WAW ook wordt, ik wil het de mensen absoluut niet opdringen. Marketeers en relatiebeheerders weten vast wel raad met dit soort vragen. Ik ben slechts een eenvoudig beeldend kunstenaar die graag zijn passies deelt en zijn schilderijen de wereld instuurt.